28ή Οκτωβρίου...

Γιά άλλη μια χρονιά, και φέτος έχουμε ετοιμασίες για τον εορτασμό της 28ής Οκτωβρίου. Και όπως κάθε χρόνο έχουμε τους γνωστούς τσακωμούς περι παρελάσεων, τα συνηθισμένα ρεπορτάζ για "τους ανιστόρητους νεόυς" και άλλα όμορφα και ωραία... Τι άλλο μάθαμε φέτος για τις παρελάσεις; Ότι μαθητές απειλούνται απο διευθυντές σχολίων να παρελάσουν αλλιώς θα αποβληθούν ή σε εναλλακτικό επίπεδο την "δωροδοκία" μαθητών με μία εβδομάδα δικαιολογημένων απουσιών για κάθε παρέλαση στην οποία συμμετέχει... Θυμάμαι όταν ήμουν σχολείο, πρίν πολύ λίγα χρόνια, ότι ο λόγος συμμετοχής σε παρελάσεις ήταν το χάσιμο μαθητικών ωρών, ένεκα της προετοιμασίας για την παρέλαση, και η αγωνία να "πέσει" καθημερινή η επέτειος για να χάσουμε μια μέρα μάθημα ακόμα. Υποτίθεται οτι οι παρελάσεις έχουν συγκεκριμένο σκοπό. Την ενίσχυση της εθνικής μας υπερηφάνειας, την επίδειξη της στρατιωτικής μας δύναμης, την απονομή τιμής στους "ηρωϊκούς πεσσόντες κτλ".
Ας ξεκινήσω απο τις στρατιωτικές παρελάσεις. Καταρχήν δηλώνω οτι είμαι κατά του στρατού και δεν βλέπω κανένα λόγω ύπαρξης του. Απο οικονομικής πλευράς τώρα οι στρατιωτικές παρελάσεις είναι τουλάχιστον σπατάλη δημοσίου χρήματος πλέον. Κάνουμε επίδειξη δύναμης σε ποιόν;;; Υπάρχει περίπτωση να εμπλακούμε σε πόλεμο με κάποια γειτονική χώρα και δεν το ξέρουμε; Δεν νομίζω... Αλλά ο στρατός έτσι και αλλιώς μας δείχνει όχι το που τελειώνει η λογική όπως συχνά λέγεται, αλλά το που ξεκινάει η απύθμενη ηλιθιότητα και βλακεία καθώς και την πλήρη επικράτηση του ερπετικού φλοιού του εγκεφάλου έναντι του ανθώδους...
Όι μαθητικές παρελάσεις απο την άλλη γίνονται για να μάθουν κυρίως οι μαθητές την ιστορία και να τιμούν τους νεκρούς "ήρωες" της χώρας μας. Όπως όμως έδειξα και πρίν αυτό δεν συμβαίνει. Και πώς θα ήταν δυνατό φυσικά με την συμμετοχή σε κάποια παρέλαση να αποκτήσουμε "εθνική συνείδηση" και να μάθουμε να τιμούμε αυτούς που πεθάναν. Εδώ δεν κάναμε καν τον 2ο Παγκόμιο Πόλεμο στο σχολείο ως μέρος του μαθήματος της Ιστορίας, όχι βέβαια ότι και τα υπόλοιπα που μαθαίναμε ήταν απόλυτα σωστά αλλά τουλάχιστον ακούγαμε κάτι. Οπότε είναι υποκρισία να περιμένουμε απο τους μάθητες να τιμούν πατρίδα και νεκρούς πολέμου μέσα απο μια παρέλαση.
Μια άλλη πλευρά της όλης υπόθεσης τώρα είναι η οικονομική. Έχετε φανταστεί τι κέρδη απολαμβάνουν διάφοροι πωλητές της μιας μέρας οι οποίοι πουλάνε σημαιάκια, στολές τσολιάδων, φουστανέλες και ένα σωρό άλλα αξεσουάρ την συγκεκριμένη μέρα; Πλέον το έχουμε κάνει εμπόριο και δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε.
Όσον αφορά καθαρά το θέαμα μιας μαθητικής παρέλασης τώρα, ο καθένας κρίνει το αποτέλεσμα ανάλογα με τα πιστέυω του. Άλλος προσέχει τον λάθος βηματισμό, άλλος πετάει στραγάλια, άλλος βλέπει τις μίνι φούστες των μαθητριών και το υπερβολικό βάψιμο τους... Εγώ πρωσωπικά ενοχλούμαι αφάνταστα να βλέπω παιδιά να βαδίζουν σε στρατιωτική παράταξη λές και είναι ανεγκέφαλα στρατιωτάκια πνιγμένα στην ομοιομορφία της ίδιας εμφάνισης.
Για τους προηγούμενους λόγους θεωρώ οτι η παρέλαση είναι υποκριτική, αναχρονιστική και πλήρως άστοχη με το θέμα της ημέρας. Ποιό είναι όμως το θέμα της ημέρας; Λοιπόν πιστεύω οτι αν θέλουμε να βγάλουμε κάτι θετικό απο τον πόλεμο και τους ανθρώπους που πέθαναν σε αυτόν, και να τους τιμήσουμε τελικά στον μέγιστο βαθμό, θα έπρεπε να οργανώσουμε ομιλίες στις οποίες θα μαθαίνουμε στους μαθητές, κυρίως σε αυτούς, την ηθική, νοητική, ψυχολογική και σωματική εξαθλίωση που μας προσφέρει απλόχερα ο πόλεμος καθώς και την καταστροοφή κάθε είδους πόρων που διαθέτει μια χώρα όταν εμπλέκεται σε κάποιον πόλεμο. Θα έπρεπε να μαθαίνουμε στις επόμενες γενιές τις έννοιες του ανθρωπισμού, του σεβασμού προς την ζωή του άλλου. Να δημιουργήσουμε άτομα ικανά, όταν μεγαλώσουν, να κάνουν ένα βήμα προς τα πάνω όσον αφορά τις ανθρώπινες αξίες και όχι προς τα κάτω δείχνοντας τους με υπερηφάνεια τα μισαλόδοξα ιδεώδη του έθνους, της πατρίδας και του "έπους του 40". Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να πώ οτι ήταν χαζοί αυτοί που πολέμησαν σε αυτόν τον πόλεμο, αλλά θεωρώ οτι ήταν άτυχοι και θύματα περιστάσεων της μεγαλομανίας και της εξουσιομανείας συγκεκριμένων ανθρώπων που τα προκάλεσαν όλα αυτά. Θα έπρεπε επίσης να κάνουμε πορείες κατά των πολέμων, πορείες για να μειωθούν οι αμυντικές δαπάνες στην χώρα μας και να αυξηθούν αυτές της Παιδείας μας. Θα έπρεπε να διοργανώνουμε ημερίδες και εκδηλώσεις για να γίνουμε όλοι λίγο πιο ευαίσθητοι στο θέμα του πολέμου μήπως και αλλάξει κάτι επιτέλους σε αυτη την έρμη ανθρωπότητα...

Μην ξημερώνεις ουρανέ...

Ο τίτλος αυτού του κειμένου είναι η υπέρτατη επίκληση, η ύστατη προσπάθεια χρήσης της μαγείας του λόγου για να διατηρήσω έστω για μια φορά τις μοναδικές αυτές στιγμές στην ζωή κάθε Ανθρώπου που δεν θέλει να περάσουν. Στιγμές που θέλουμε να αιχμαλωτίσουμε στην αλήθεια της ψυχής και όχι στην λήθη του χρόνου που μας κυνηγά... Στιγμές στις οποίες καταφέρνουμε να υπερβούμε την πάροδο του χρόνου και να τον επιβραδύνουμε για να ζήσουμε όπως μας αξίζει, για να νιώσουμε βαθύτερα και πιο ουσιαστικά την αλήθεια των συναισθημάτων που βιώνουμε. Την απέραντη ομορφιά της φύσης της Σαμοθράκης, ένα μυστικιστικό φιλί προϊόν βαθειάς αγάπης, ένα ζευγάρι μάτια θεσπέσιας ομορφιάς στο λεωφορείο προς το Πανεπιστήμιο, την αμηχανία στην στάση του Μετρό με μια ανείπωτη αγάπη, τον καφέ με μια αγαπημένη φίλη, τις ατέρμονες συζητήσεις κάτω απο έναστρους και δακρυσμένους αυγουστιάτικους ουρανούς και τόσα άλλα. Εικόνες μεγάλης ή ελάχιστης διάρκειας που μας συνοδεύουν και μας σημαδεύουν για μια ζωή. Τραγούδια που εξιστορούν την ζωή μας. Ήχοι, μυρωδιές, εικόνες, γεύσεις, αισθήσεις και παραισθήσεις κομβικές στον κυκεώνα που ονομάζουμε ζωή. Η αλήθεια που κρύβουν μέσα τους αυτές οι στιγμές είναι αρκετή για να μας κάνει να αναζητούμε και να προσμένουμε την επόμενη σαν λύτρωση της άσχημης, άδικης και ανέμπνευστης πραγματικότητας που μας περιβάλλει. Στιγμές που λειτουργούν σαν υπέρτατη αλήθεια για τον ευγενή μας σκοπό.
Μια βιβλιοθήκη, αυτή των ημερών της ζωής μας, γεμάτη με τα πιο σπάνια, τα πιο καλλιτεχνικά και γεμάτα αραβουργήματα βιβλία που μας επιτρέπουν να βρίσκουμε την ηρεμία μέσα μας.
Μια φιλοσοφική λίθος των ψυχικών μας εναποθέσεων σε τούτο τον Κόσμο τον μικρό, τον Μέγα....
Αφουγκραστείτε μέσα απο αυτές τις στιγμές τις σχέσεις,
τα συναισθήματα και την αλήθεια που κρύβεται μέσα σας.
Ας αποθεώσουμε όλοι μας την Δημιουργία, την Τέχνη και το Μυαλό που κρύβουμε μέσα μας και όσο για τους υπόλοιπους, τους ανέμπνευστους, τους ανέραστους της ζωής ένα δίστιχο τους αφιερώνω:

"Κι είπε ποτέ σου μην τους πεις τι άσχημοι που μοιάζουν,
Αυτοί που σε σιχαίνονται μα στέκουν και κοιτάνε."

Έρωτας και Θάνατος

Έρωτας και θάνατος… Δύο πράξεις της πραγματικότητας μας. Είναι αντίθετες; Έχουν κάτι κοινό; Το αντίθετο του θανάτου θεωρείται η ζωή. Μήπως όμως δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα. Δεν μπορούμε να ορίσουμε τι είναι η ζωή και άρα δεν μπορούμε να ορίσουμε και τι είναι ο θάνατος. Πιστεύω ότι ο θάνατος είναι το ακριβώς αντίθετο του έρωτα. Το γιατί είναι μάλλον εύκολο να το αιτιολογήσουμε. Αν υποθέσουμε ότι θάνατος είναι η απόλυτη έκφραση του μηδενισμού της ύπαρξης τότε, με βάση το ότι ο έρωτας είναι η αποθέωση της ύπαρξης, η απόλυτη ένωση δυο ψυχών και δύο κορμιών με απώτερο σκοπό την Ένωση. Όχι απλά τον οργασμό αλλά την πλήρη απουσία από την έννοια που υιοθετούμε ως πραγματικότητα και την απώλεια ελέγχου, συναίσθησης και συνείδησης. Υπάρχουν βέβαια πολλοί άλλοι τρόποι να φτάσουμε στο ίδιο συναίσθημα πολλοί από τους οποίους είναι κλειδωμένοι σε πρακτικές θρησκευτικές, ή και μυστικιστικές καθώς λίγο διαφέρουν μεταξύ τους, κυρίως. Μην ξεχνάμε ότι μέχρι και σήμερα σε πολλές περιοχές παγκοσμίως υπάρχει ποινικοποίηση στον έρωτα, θεωρείται θέμα ταμπού, αντιμετωπίζεται με μεθόδους βάρβαρες και επικρατεί μια αντιμετώπιση του παράλογη με βάση το τι μπορεί να προσφέρει στον άνθρωπο. Δυστυχώς και για τον θάνατο ισχύει η ίδια περίεργη αντιμετώπιση αλλά με διαφορετικές προοπτικές. Δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε την αξία της ζωής άρα ούτε και την αξία του θανάτου, για αυτό μάλλον υπάρχει πολύς κόσμος ο οποίος πανικοβάλλεται στο ενδεχόμενο του θανάτου. Θεωρούμε τον θάνατο ως ένα τέλος, χωρίς απαραίτητα να είναι. Το γεγονός ότι αντιλαμβανόμαστε τον θάνατο ως το τέλος της ζωής είναι λάθος από την στιγμή που αδυνατούμε να προσδιορίσουμε την αλήθεια και την αξία της ζωής, και ακόμα ειδικότερα τις περισσότερες φορές αδυνατούμε να προσδιορίσουμε την αξία και τον σκοπό της ίδιας της ζωής μας. Ο κάθε άνθρωπος έχει ένα διάστημα να επηρεάσει την πορεία του κόσμου, να αγγίξει την Αλήθεια μέσω της Γνώσης και να προλάβει να μεταδώσει όλη αυτή την Αλήθεια που βρίσκει μέσω της γνώσης στους υπόλοιπους ανθρώπους, όχι φυσικά ως κάτι απόλυτο και αναντίρρητο αλλά ως μια ακόμη προσθήκη που προκύπτει από τις ανεπαρκείς αισθήσεις μας και από την ικανότητα αντίληψης μας και επεξεργασίας των ερεθισμάτων μας. Το πόσο κοντά μπορεί να πλησιάσει ο καθένας μας ποτέ δεν θα το μάθουμε, όπως δεν μπορούμε να ξέρουμε πόσο σωστή είναι η Γνώση που αποκομίζουμε. Αν προσφέρουμε στην συλλογή της Γνώσης προς την Αλήθεια θα μείνουμε στη θύμηση και την μνήμη όντων άξιων να χαρακτηρίζονται άνθρωποι που μπορούν να αντιληφθούν την αξία των προσπαθειών μας. Μπορούμε να σκεφτούμε τον θάνατο και των έρωτα στην ουσία ως τις δυο όψεις του νομίσματος. Στην ουσία και οι δύο καταστάσεις είναι τρόποι για να υπερβούμε την πραγματικότητα που μας περιβάλλει και να ίσως ακόμα και να κατανοήσουμε ότι ως όντα είμαστε πολύ πιο πολύπλοκα από απλά «αυτόματα» τα οποία εκτελούν εντολές σε έναν δεδομένο κόσμο. Την άρρηκτη σχέση των δύο αυτών καταστάσεων μπορούμε να την προσεγγίσουμε και να την δούμε από την αλληλεξάρτηση τους πολλές φορές. Υπάρχουν πολλές «παρεκκλίνουσες» σεξουαλικές συμπεριφορές που φτάνουν στον θάνατο, από την νεκροφιλία μέχρι την πρακτική της ασφυξίας προκειμένου να βιωθεί μια ακόμη πιο έντονη σεξουαλική κορύφωση, κάτι που είναι αποδεκτό από όσους χρησιμοποιούν τέτοιες μεθόδους ικανοποίησης.. Τα προηγούμενα παραδείγματα δείχνουν πολύ καλά ότι ο έρωτας και ο θάνατος αλληλοσυμπληρώνονται και μάλιστα μπορούμε να δούμε και την αμφίδρομη λειτουργία τους, δηλαδή το ότι μπορούμε να φτάσουμε στον έρωτα ξεκινώντας από τον θάνατο, όπως στην περίπτωση της νεκροφιλίας, αλλά και στον θάνατο από τον έρωτα, μέσω της χρήσης της ασφυξίας. Αν πάμε μάλιστα σε παλιότερες εποχές θα δούμε ότι στα περισσότερα τάγματα, δεν έχει σημασία αν αυτά προσανατολίζονταν στην εξουσία ή σε πιο μυστικιστικά ζητήματα, υπάρχουν πολλές τελετουργίες που περιλαμβάνουν τόσο τον έρωτα όσο και τον θάνατο. Πιστεύω ότι τόσο η σκέψη του θανάτου όσο και του έρωτα προκαλεί συναισθήματα και ενεργοποιεί τα πρωτόγονα κέντρα του εγκεφάλου μας. Εφ’ όσον και οι δύο πράξεις γίνονται συνειδητά και με γνώση του τι προσπαθούμε να επιτύχουμε μέσα από τις δύο αυτές καταστάσεις, και με την χρήση του ενστίκτου μας, φτάνουμε στην ίδια πράξη θέωσης. Μιλάμε δηλαδή για την προσέγγιση της ίδιας πηγής από δυο διαφορετικούς τρόπους, οι οποίοι όμως τρόποι είναι και διαμετρικά αντίθετοι παρ’ όλα αυτά. Φαίνεται όμως ότι παραλογίζομαι γιατί παρ’ όλο που τα θεωρώ αντίθετες τις δύο αυτές δυνάμεις τις αναλύω και σαν κάτι που είναι κατά βάση το ίδιο. Αυτό οφείλεται στο ότι δεν δέχομαι τα μανιχαϊστικά πρότυπα στην κοινωνία, γιατί δεν πιστεύω σε μια τόσο απλοϊκή ερμηνεία του κόσμου όπως τα δίπολα καλό-κακό ή δράση-αντίδραση για παράδειγμα. Πιστεύω ότι ο θάνατος και ο έρωτας με τον τρόπο τους αλληλοσυγκρούονται και αλληλοσυμπληρώνονται..

Τα σχόλια περιττεύουν...

Δημοσίευμα της προχτεσινής Εποχής. Θα πρότεινα στη ΣΟ να το αφήσει στις ειδήσεις για να το δει όσο το δυνατό περισσότερος κόσμος. 'Η θα μπορούσε να μπει στο κεντρικό με τίτλο "γιατί διαδηλώνουμε σήμερα".

ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ
Καλύτερα να μου κάνουν ένεση να πεθάνω



Ονομάζεται Χρήστος Καραμπίνης και είναι άλλος ένας κρατούμενος που ζει την κόλαση του εγκλεισμού. Αλλά αυτά στους αναγνώστες και τις αναγνώστριες της «Εποχής» είναι γνωστά. Η περίπτωση, όμως, του Χρήστου είναι ιδιάζουσα. Ζει σε αναπηρικό καροτσάκι με πολλαπλά προβλήματα υγείας. Πάσχει από σχιζοφρένεια, ενδεχομένως από σκλήρυνση κατά πλάκας, διαβητικός που τον έχει καθηλώσει καθώς δεν μπορεί να σηκωθεί ή να γυρίσει πλευρό στο κρεβάτι του. Παραμένει στη φυλακή σε πείσμα όσων υποστηρίζουν ότι το εξπρές του μεσονυχτίου είναι απλώς μια κινηματογραφική ταινία. Δημοσιεύουμε βασικά σημεία της επιστολής που μας έστειλε.

«Bλέπω ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μας δουλεύουνε κανονικά και εμάς τους κρατούμενους και εσάς. Γιατί; Εγώ είμαι στη φυλακή από τις 24.4.2004 για ναρκωτικά. Είμαι τοξικομανής και έχω σχιζοφρένεια παρανοειδούς τύπου. Αυτό το λένε οι επιστήμονες. (Σημ. Εποχής: στη διάθεσή μας οι σχετικές γνωματεύσεις γιατρών από διάφορα κρατικά νοσοκομεία. Οι γιατροί υποστηρίζουν ότι για τον συγκεκριμένο ασθενή η αντιμετώπιση του συνόλου των ψυχιατρικών προβλημάτων είναι εφικτή μόνο σε οργανωμένη μονάδα ειδικού ψυχιατρικού νοσοκομείου).

Επίσης, δύο χρόνια τώρα είμαι στο νοσοκομείο των φυλακών με ζαχαροδιαβήτη. Ποτέ δεν μου έχουν δώσει δίαιτα για διαβητικούς. Έχουν μια δίαιτα αλλά δεν είναι για μας. Μας δίνουνε συνέχεια μακαρόνια, πατάτες, πουρέ, ρύζι, άσπρο ψωμί. Αυτά είναι θάνατος για τους διαβητικούς. Από τη μια μου κάνουνε ινσουλίνη και έχω το πρωί 28 μονάδες και το βράδυ 20 μονάδες και πάλι έχω ζάχαρο ανεβασμένο. Πήγα και στον εισαγγελέα αλλά τίποτα. Το μόνο που μου είπε η διευθύντρια του νοσοκομείου ήταν «κρατούμενε να τρως πιο λίγο».

Έχω άσθμα και παίρνω οξυγόνο από μπουκάλα συνέχεια και Aerolin τα βράδια για να μην κάνω θόρυβο γιατί στο θάλαμο ήμαστε 12 άτομα, ενώ σύμφωνα με τα τετραγωνικά έπρεπε να είμαστε οι μισοί. Να είχαμε ένα τραπέζι και μερικές καρέκλες να τρώμε σαν άνθρωποι. Έχω δύο χρόνια στο νοσοκομείο και ακόμα δεν ξέρουνε τι έχω στη μέση μου και στο δεξί μου πόδι και βρίσκομαι σε αναπηρικό καρότσι συνέχεια. Τα φάρμακα πρέπει να πηγαίνω στο φαρμακείο να τα παίρνω. Κανείς δεν τα φέρνει εκτός και αν με πάει κάποιος άλλος κρατούμενος. Όσο για τους γιατρούς δεν έρχονται ποτέ στους θαλάμους για να μας δούνε αν ζούμε ή αν πεθάναμε. Στα δύο χρόνια μου έχουνε κάνει μια αξονική τομογραφία που δείχνει κάτι. Εγώ όμως δεν ξέρω τίποτα.

Πριν μπω στη φυλακή περπάταγα κανονικά και μάλιστα δούλευα στου Ψυρρή τρία χρόνια συνέχεια. Το πρόβλημα με το πόδι μου υπήρξε από τότε που με συνέλαβαν. Το ξύλο που έφαγα ήταν αλύπητο. Μέχρι που μου σπάσανε την πάνω μασέλα και από κάτω το ένα δόντι. Έπεσα λιπόθυμος από το ξύλο. Μου ρίξανε νερό και ήρθα στα καλά μου. Όταν συνήλθα κατάλαβα ότι είχε σπάσει η μασέλα και το δόντι. Δεν μπορούσα να μιλήσω. Τότε μου δώσανε κάτι χαρτιά και τα υπέγραψα. Ούτε που μπορούσα να τα διαβάσω γιατί δεν είχα τα γυαλιά μου. (Σημ. Εποχής: Στη συνέχεια περιγράφει ότι αρκετά αργότερα επικοινωνεί με τον δικηγόρο του και όταν φτάνει στην ανακρίτρια τις αναφέρει όσα έγιναν και πως υπέγραψε όλα αυτά τα χαρτιά.)

Τελικά με προφυλάκισαν στο Ναύπλιο. Μου είπανε να κοιμηθώ κάτω στο τσιμέντο. Εγώ δεν μπορούσα να το κοιμηθώ έτσι. Τους είπα βάλτε με στο πειθαρχείο. Στο τέλος βρέθηκε ένα κρεβάτι, αλλά επάνω. Μια δυο και άρχισαν να παρουσιάζονται πολλαπλά προβλήματα στην υγεία μου. Αργότερα εμφανίστηκαν ζαλάδες και μια μέρα έπεσα λιπόθυμος. Η δίαιτα που μου έδιναν δεν ήταν για διαβητικούς. Συγκρατούμενοί μου με πήραν σηκωτό γιατί δεν υπήρχαν τραυματιοφορείς. Με πήγαν στο ιατρείο, αλλά δεν υπήρχε γιατρός για να με εξετάσει. Ευτυχώς η νοσοκόμα με βοήθησε και αργότερα με μετέφεραν στο νοσοκομείο του Ναυπλίου. Ο γιατρός μου είπε ότι από σήμερα θα παίρνεις ινσουλίνη και τη δίαιτα θα τη γράψω εγώ. Γύρισα στη φυλακή, αλλά πάλι τα ίδια. Μου έκαναν μεταγωγή στις φυλακές του Κορυδαλλού, αλλά και εκεί μου έδιναν φαγητό που δεν αρμόζει σε διαβητικούς.

Άρχισα να γκρινιάζω και είχα ένα λεκτικό διαξιφισμό με έναν δεσμοφύλακα. Από εκείνη τη στιγμή πέρασα τρία πειθαρχικά. Μου άλλαζαν συνεχώς ακτίνα. Τέλος βρέθηκα στη Γ ακτίνα και ένα βράδυ δεν αισθάνθηκα καλά, δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Με πήγαν στο ιατρείο. Ο γιατρός είπε ότι πρέπει να με μεταφέρουν επειγόντως στο νοσοκομείο των φυλακών. Άρχισαν τα μεγάλα προβλήματα. Μπουκάλες με οξυγόνο και σταδιακά δεν μπορούσα να περπατήσω. Στις εξετάσεις οι γιατροί βρήκαν κάτι, αλλά δεν ήξεραν τι.

Από τότε βρίσκομαι σε αναπηρικό καροτσάκι γιατί δεν μπορούσα με το «πι». Το βράδυ, αν θέλω να γυρίσω πλευρό πρέπει να κρατιέμαι από τα σίδερα με τα χέρια γιατί η μέση μου δεν με κρατάει καθόλου. Ένας φυσιοθεραπευτής μου είπε «Χρήστο νομίζω ότι έχεις σκλήρυνση κατά πλάκας». Έχω υπόλοιπο ποινής έξι χρόνια. Καλύτερα να μου κάνουνε ένεση για να πεθάνω. Δεν αντέχω άλλο. Ένας συγκρατούμενός μου, που ονομάζεται Δήμος Λιακόπουλος, του έχουν κόψει το πόδι από το ζάχαρο και τώρα έχει σαπίσει και το άλλο. Τώρα, αν ρωτάτε πόσοι έχουν πεθάνει εδώ μέσα θα τρελαθείτε. Ο μόνος καλός άνθρωπος είναι ο .... (Σημ. Εποχής: αναφέρει όνομα) Και ο γιατρός μου είναι καλός, αλλά τι να κάνει και αυτός...

Είμαστε πολλοί κρατούμενοι και το νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού είναι το μοναδικό σε όλη την Ελλάδα. Δεν μιλάμε για ηπατίτιδα, για φυματίωση και ούτε συζήτηση για καθαριότητα. Η κοινωνική λειτουργός είναι καλή κοπέλα, αλλά τι να κάνει και αυτή. Το νοσοκομείο και το ψυχιατρείο είναι για ζώα. Αλλά και αυτά θα υπέφεραν».


Όχι στα αναπηρικά καροτσάκια από το νοσοκομείο του Κορυδαλλού

Ύστερα από αίτημα των κρατουμένων του Νοσοκομείου του Κορυδαλλού, η Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων εξασφάλισε από δωρεές 5 καινούρια αναπηρικά καροτσάκια, τα οποία κάναμε αίτημα στη διεύθυνση του νοσοκομείου να παραδώσουμε σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη. Προς μεγάλη μας έκπληξη η διεύθυνση του Νοσοκομείου αρνήθηκε την προσφορά μας με την πρόφαση ότι έχουν καροτσάκια, τα οποία δίνονται στους ασθενείς όταν κριθεί αυτό απαραίτητο από τον γιατρό. Εμείς αναρωτιόμαστε γιατί αρνούνται αφού έχουμε επώνυμες καταγγελίες που μιλούν για ανθρώπους με ακρωτηριασμένα πόδια και για κατάκοιτα άτομα που παραμένουν καθηλωμένοι στο κρεβάτι επειδή το Νοσοκομείο δεν έχει να τους δώσει καροτσάκια. Αναρωτιόμαστε γιατί ένα Νοσοκομείο αρνείται καινούριο ιατρικό εξοπλισμό που του δίνεται δωρεάν; Γιατί ενώ καταγγέλλονται συνέχεια ελλείψεις στο Νοσοκομείο από τους εργαζόμενους, η διεύθυνση βάζει εμπόδια για να διορθωθεί η κατάσταση;

Αυτή τη στιγμή τα καροτσάκια παραμένουν στα γραφεία της «Εποχής» στα κουτιά τους αντί να βοηθούν κάποιους που τα έχουν ανάγκη. Αγανακτούμε με αυτή την κίνηση απανθρωπιάς και αδιαφορίας και ελπίζουμε η διεύθυνση του Νοσοκομείου να αλλάξει γνώμη και να κινηθεί στα πλαίσια του σεβασμού στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id
=722287

Αηδία...

Μόλις γύρισα απο την Καλαμάτα στην Πάτρα όπου φοιτώ... Πέρασα στον δρόμο μεγάλο μέρος του νομού Ηλείας και Μεσσηνίας. Μεγάλο μέρος το οποίο όμως είχε καεί.. Μια απο τις ομορφότερες διαδρομές απο τις οποίες έχω περάσει με αμάξι... Πλέον είναι απο τις χειρότερες διαδρομές. Καθώς οδηγούσα σκεφτόμουν να πατήσω γκάζι για μην βλέπω αυτό το θέαμα... Απο μακριά φαίνονται τα δέντρα σε χρώμα χάλκινο και νομίζεις οτι έχει μπεί το φθινόπωρο νωρίς ίσως... Πλησιάζοντας αποκαλύπτεται η οπτική και ωσφρυντική αηδία των καμμένων δέντρων. Σκεφτόμουν να γράψω για τις εκλογές. ΔΕΝ ΘΕΛΩ. Δεν σκεφτόμουν καθώς έβλεπα αυτές τις εκτάσεις... Σκεφτόμουν να αναρτήσω κάποιες φωτογραφίες απο την διαδρομή. ΔΕΝ ΘΕΛΩ. Προτιμώ όσοι τα είχατε δει πράσινα να τα θυμάστε έτσι και οι υπόλοιποι να μην τα μάθετε ποτέ ώς έχουν... Όλοι μιλούν για τους 60+ νεκρούς... Στα ζώα πόσοι αναφέρθηκαν όμως;;; Όχι τα οικόσιτα, αλλα τα άγρια που ζούσαν στα δάση.. Και φυσικά το αυτονόητο στις φωτιές. Όλοι είμαστε ανακουφισμένοι που καίγονται μόνο δέντρα. Καταραμένοι να είμαστε με αυτή την σκέψη αν την συντηρούμε μέσα μας. Δεκάδες χιλιάδες δέντρα καήκαν. Καταλαβαίνετε τι θέλω να πώ; Καήκαν. Και τα δέντρα είναι όντα σαν και τα ζώα, σαν και τους ανθρώπους και σε πιο άτυχη θέση... Δυστυχώς τα δέντρα δεν έχουν την ικανότητα να σώσουν τον εαυτό τους απο μια κατάσταση φωτιάς.. Είναι ριζομένα βαθιά στο έδαφος και μας προσφέρουν τόσα, είναι ότι πιο ευγενικό και εκλεπτυσμένο έχει να μας προσφέρει η φύση σε επίπεδο οργανισμού. Και κανένας δεν αναφέρθηκς στα όντα αυτά. Με πονάνε πολύ περισσότερο τα δέντρα που καήκαν απο τους ανθρώπους, και μην το βλέπετε προβοκατόρικο αυτό. Είναι αλήθεια. Ας πονέσουμε κάποτε και για αυτά και όχι μόνο για το είδος μας... Τα δέντρα καήκαν και ένιωθαν κάθε στιγμή της καταστροφής τους... Και το εννοώ κυριολεκτικά οτι τα δέντρα πόναγαν όταν καιγόντουσαν.. Ελπίζω να ζητήσουμε συγγνώμη κάποια στιγμή απο τα δέντρα και να τα προστατέψουμε και μια φορά για αλλαγή... Ο πόνος είναι ακόμα μεγάλος. Τα μαύρα δέντρα μπορούν μόνο να μαυρίζουν την ψυχή μου. Η μυρωδιά του καμμένου μπορεί μόνο να με κάνει να δακρύζω. Πείτε μια ευχή και για τα δέντρα...

Περί της χρήσης της γλώσσας

Σκεφτείτε μια οποιαδήποτε συζήτηση κάνατε το τελευταίο εικοσιτετράωρο… Δεν έχει τόση σημασία το θέμα της συζήτησης όσο τα νοήματα που προσπαθήσατε να εκφράσετε. Είστε σίγουροι ότι ο συνομιλητής σας καταλάβανε και κατανοούσε ότι του λέγατε και πόσο σίγουροι είσαστε εσείς ότι καταλαβαίνατε τι ακριβώς σας έλεγε; Θα μου πείτε ότι αυτό είναι παράλογο, ότι είναι προφανές ότι ο ένας καταλαβαίνει έστω, αν δεν κατανοεί κιόλας, ότι λέει ο άλλος καθώς κάτι τέτοιο είναι αναγκαία συνθήκη για κάθε συζήτηση αλλιώς δεν έχει νόημα ο όρος αυτός. Και όμως, πως μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι το περιεχόμενο που δίνουμε στις λέξεις εμείς ταυτίζεται με αυτό που δίνει ο συνομιλητής μας; Δηλαδή πέρα από παρανοήσεις σχετικά με τους διάφορους –ισμούς για παράδειγμα και κάθε είδους λέξης που εκφράζει κάποια ιδέα ή κάτι το μη απτό και το μη ορατό, που εκ των πραγμάτων ο καθένας μας τα αντιλαμβάνεται διαφορετικά, υπάρχουν λέξεις στις οποίες ο καθένας ανάλογα με τη σκέψη και την κατανόηση του δίνει διαφορετικά νοήματα. Η λέξη άνθρωπος προέρχεται από το άνω + θρώσκω, δηλαδή κοιτώ ψηλά. Ακόμα και με ανθρώπους οι οποίοι χρησιμοποιούν την λέξη με το ίδιο νόημα υπάρχει η περίπτωση της διαφορετικής ερμηνείας κάθε λέξης. Ο ιδιώτης για παράδειγμα, ως λέξη, έχει κρατήσει την αρχική του σημασία στην αγγλική μεταφορά του ως idiot, ηλίθιος στα ελληνικά είναι η αντίστοιχη λέξη. Σκεφτείτε ότι αυτό οφείλεται στο ότι οι αρχαίοι κάτοικοι στης χερσονήσου του Αίμου θεωρούσαν ότι όλοι οι πολίτες πρέπει να ασχολούνται με δημόσια πράγματα και ότι ήταν τουλάχιστον ανεπίτρεπτο να ασχολούνται με τα ιδιωτικά πράγματα μόνο. Άλλο ένα παράδειγμα είναι η λέξη για την ηρωίδα στα αγγλικά: heroin, λοιπόν αν σας λέγανε τη λέξη αυτή πόσοι θα την σκεφτόσασταν με αυτό το νόημα; Σκεφτείτε λοιπόν, αν όταν λέμε μια και μόνο λέξη παρανοούμε τι χάος μπορεί να επικρατήσει σε μια συζήτηση με συνδυασμό νοημάτων και εκφράσεων… Πόσο μάλλον όταν βλέπουμε να χρησιμοποιούνται λέξεις και εκφράσεις για να χαρακτηρίσουν νοήματα τελείως αντίθετα με το περιεχόμενο των πράξεων μας,, βλ. «ειρηνευτικές δυνάμεις» αντί «δυνάμεις κατοχής» κλπ. τα οποία έχουν ως μόνο σκοπό να μας μπερδέψουν και μάλιστα σκοπίμως. Και δεν κάνω καν αναφορά σε λέξεις, φράσεις και νοήματα που χρησιμοποιούνται συμβολικά… Αυτό σημαίνει άραγε ότι δεν έχει νόημα η κάθε είδους συζήτηση γιατί θα οδηγούμαστε στο αδιέξοδο της κατανόησης της σκέψης του άλλου και άρα στην μη επικοινωνία; Όχι βέβαια, γιατί ακριβώς αυτή η πολύπλοκη διαδικασία της ερμηνείας και της αφομοίωσης των νοημάτων που φέρουν οι λέξεις και οι εκφράσεις είναι ένα από τα κύρια και πιο ελκυστικά στοιχεία της κάθε γλώσσας. Αρκεί να σκεφτούμε ότι χωρίς αυτή την πολυπλοκότητα δεν θα υπήρχαν τα ποιήματα, τα οποία δέχονται την ερμηνεία την οποία τους δίνει αυτός που τα διαβάζει και δεν τα αφορά το τι νοήματα θέλει να περάσει ο ποιητής που τα έχει γράψει, αλλά αυτό είναι και ζήτημα άλλης συζήτησης περί Παιδείας. Άρα αυτό που μένει και μπορούμε να κάνουμε σε μια συζήτηση είναι να επιβραδύνουμε λίγο τους ρυθμούς της κάθε συζήτησης και να σκεφτόμαστε ή/και να αναλύουμε περισσότερα τα νοήματα που εκφράζουμε και αυτά τα οποία δεχόμαστε από τους συνομιλητές μας, έτσι ώστε να αποφεύγουμε τις παρανοήσεις. Αυτό σίγουρα δεν είναι τόσο εύκολο όσο το διαβάζετε αλλά σίγουρα μπορεί να κάνει τις συζητήσεις μας τόσο καλύτερες από άποψη αντίληψης όσο και πιο ουσιαστικές, με απώτερο σκοπό την μείωση του φαινομένου της έλλειψης επικοινωνίας και της αποξένωσης των ανθρώπων μεταξύ τους. Εμπνευστείτε λοιπόν… (Εμπνέω = εν + πνοή, νιώστε την πνοή του λόγου μέσα σας και αφήστε την να εκφραστεί λοιπόν).

Εξορκισμού συνέχεια...

A fragile angel,
A faerie of beauty,
Unable to treat her like one,
The words she needed to hear,
Mistreated her,
Cracking her,
Shading her light more every day,
Unfortunately...

Εξορκισμός...

From the darkest depths of my soul,
Rises a black rose,
Droplets of its matter returning to the eternal lake of my emotions,
It rises responding to the astonishing glare of your crystal eyes,
Trying to fetch the stars,
Those little islands that seem to float in a deep blue sea,
The silver fragments in your eyes,
Fragments that reflect in eternity...

A piece of me trying to fulfill a destiny,
The absolute dark to dive and to spin freely in the light,
To fight it,
To try to deceive it,
And finally lose,
Lose by the absolute truth,
Because it had to...

Unable to express,
Doomed to miss the kindness of your soul,
Destined to pay with pain the unexpressed love....

Για να ξεκινήσουμε...

Σας καλοσωρίζω λοιπόν στο προσωπικό μου blog. Η λέξη προσωπικό είναι πολύ ιδιαίτερη μιας και υπονοεί μια προσωπικότητα κάτι το οποίο είναι ψέμα για έμενα. Είμαι απόλυτα πολυχασμένος και κάθε φορά δεν θα ελέγχω ποιός είναι αυτός που θα γράφει...

Καλώς ορίσατε λοιπόν και καλή διάθεση στην ανάγνωση....

Mutus Liber.