Στη διάρκεια αυτών των ημερών συνέβησαν διάφορα ενοχλητικά πράγματα, αλλά διαλέγοντας τα ενοχλητικότερα όλων θα επικεντρωθώ σε 2, ένα περισσότερο πρακτικό ζήτημα και ένα περισσότερο φιλοσοφικό ζήτημα.
Πριν φύγω για διακοπές από εδώ έτυχε και πήγα κάποιες, λίγες, φορές σε παραλίες της περιοχής. Πολύ ωραίες παραλίες, μεγάλες, με άμμο και Ιόνια νερά. Το τρομακτικό συνέβαινε είναι ότι η μισή παραλία είχε καταντήσει χώρος στάθμευσης! Σε μια ανεξήγητη προσπάθεια κάποιων "ανθρώπων" να αφήνουν το αμάξι τους όλο και πιο κοντά στην παραλία, για κάποιο ανεξήγητο λόγο αρνούνται να περπατήσουν 200 μέτρα παραπάνω, υπήρξαν δυστυχώς, πολλοί που έχασαν κάθε όριο.
Κάτοχοι jeep είχαν βάλει τα αυτοκίνητα τους κυριολεκτικά μέσα στην παραλία, σχεδόν εκεί που έσκαγε το κύμα. Και δεν μιλάμε για ένα περιστατικό αλλά μιλάμε για τουλάχιστον 20 παρκαρισμένα αυτοκίνητα μέσα στην παραλία και τους ιδιοκτήτες τους να έχουν αράξει ακριβώς δίπλα στο αμάξι τους με τις ομπρέλες τους ακούγοντας μουσική από το αμάξι στη διαπασών! Ήταν πραγματικά φρικτό θέαμα. Έφτασα ένα βήμα για να θέλω να βάλω φωτιά και να κάψω τόσα αυτά τα ανθρωποειδή που είχαν φτάσει μέχρι την θάλασσα, κυριολεκτικά, με τα αυτοκίνητα τους όσο και τα ίδια τα οχήματα. Είναι τρομερά ανησυχητικό και επικίνδυνο το πως έχουν βολευτεί τόσο πολύ μερικά ανθρωποειδή αδυνατώντας να σκεφτούν κάτι περισσότερο απο την ηλίθια και διεστραμμένη άποψη για την άνεση τους.
Φυσικά δεν χρειάζεται να σημειώσω ότι η πλειοψηφία αυτών των όντων είχε μαζί μύρια όσα σκουπίδια, απο καφέδες μέχρι μπισκοτάκια και τσιγάρα τα οποία φυσικά και παράτησαν στην παραλία φεύγοντας ως κύριοι με το όχημα τους...
Και περνάω κάπου εδώ στο δεύτερο ζήτημα που μου έκανε τρομερή εντύπωση.
Είμαι σε βιβλιοπωλείο στην Καλαμάτα, ψάχνοντας να βρω κάποιο βιβλίο για να διαβάσω και πέφτοντας στο εξαιρετικό Anansi Boys του Neil Gaiman, εκδόσεις ΟΞΥ, έτυχε να ακούσω μια συζήτηση ανάμεσα σε 2 κοπέλες δίπλα μου. Η συζήτηση περιστρεφόταν γύρω απο ένα βιβλίο, δώρο, για ένα κοριτσάκι γύρω στα 10. Η μία κοπέλα έψαχνε και προσπαθούσε να πείσει την άλλη κοπέλα να πάρουν κάποιο βιβλίο με νεράιδες, ξωτικά και άλλα τέτοια όμορφα πράγματα. Η άλλη κοπέλα όμως με έντονο ύφος της είπε να σταματήσει επιτέλους να ψάχνει για τέτοια βιβλία και τελείωσε με την χαρακτηριστική έκφραση: "Δεν καταλαβαίνεις ότι τα παιδιά πρέπει να διαβάζουν για ρεαλιστικά πράγματα και όχι για νεράιδες και ξωτικά;"
Εκείνη την στιγμή πέρασαν πολλές σκέψεις απο το μυαλό μου. Θα ξεπεράσω παρ' όλα αυτά τις αναλύσεις περί της φύσης της πραγματικότητας και τα "περίπλοκα" που θα μπορούσα να γράψω και θα οδηγηθώ σε κάτι περισσότερο αυτονόητο. Έχεις απο την μία ένα κοριτσάκι περίπου 10 χρονών και απο την άλλη την σκέψη να του πάρεις ένα βιβλίο για δώρο. Πώς είναι δυνατόν να θεωρείται τόσο κακό δώρο ένα βιβλίο για νεράιδες και ξωτικά για ένα παιδί των 10 χρονών και αντίθετα να ψάχνεις για κάτι "ρεαλιστικό" όποια έννοια και αν έχει αυτό στο μυαλό του καθενός. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή θύμωσα που άκουσα κάτι τέτοιο αλλά στην συνέχεια ένιωσα λύπη τόσο για το κοριτσάκι που θα διάβαζε το ρεαλιστικό βιβλίο που του διάλεξαν αλλά κυρίως για την κοπέλα που το πρότεινε αυτό. Ποιός ξέρει γιατί ένιωθε έτσι και αυτή απέναντι στα ξωτικά, τις νεράιδες και όλα αυτά τα πλάσματα; Έτσι να την μεγάλωσαν και αυτή οι γονείς της ή να έχασε τόσο την παιδικότητα της όσο και τα συναισθήματα που έκρυβαν μέσα τα, έστω, παραμύθια; Νιώθω ειλικρινή θλίψη που κυκλοφορούν άτομα τόσο στερημένα από την φαντασία και τόσο απορροφημένα από μια διαστρεβλωμένη γνώση - άποψη της πραγματικότητας. Ελπίζω τόσο το κοριτσάκι όσο και αν μεγαλώσει να μην καταλήξει και αυτό τόσο στείρο πνευματικά.
Αυτά ήταν τα ενοχλητικά πράγματα του καλοκαιριού και για να ηρεμήσουμε έρχονται και τα posts με τις εμπειρίες και τις φωτογραφίες απο τις διακοπές μου!
