Όλοι ξέρουμε πως ξεκίνησαν αυτά τα τελευταία γεγονότα. Δεν θέλω να πώ πολλά και θα είχα ανεβάσει αυτό το post εδώ και 2-3 μέρες αλλά σήμερα κατάφερα να έχω και πάλι internet γιατί έκανα format τον υπολογιστή. Το μεγαλύτερο μου πρόβλημα με όλα αυτά που έγιναν είναι η δολοφωνία του παιδιού αυτού στο μέρος που έγινε. Είναι ένα σημείο στο οποίο βρίσκομαι σχεδόν κάθε φορά που ανεβαίνω στην Αθήνα είτε για καφέ είτε για μπύρες. Και για να είμαι ακριβέστερος θα μπορούσα να ήμουν μπροστά στο συμβάν εαν για προσωπικούς λόγους δεν ανέβαλλα το ταξίδι που είχα προγραμματίσει να κάνω στην Αθήνα αυτό το Σαββατοκύριακο που πέρασε. Αυτό που θέλω να πώ είναι οτι θα μπορούσε πολύ, μα πολύ εύκολα αυτός που πυροβολήθηκε να ήταν κάποιος φίλος μου ή και εγώ ο ίδιος...
Αυτή η σκέψη δεν μπορεί εύκολα να βγεί απο το μυαλό μου. Θα μπορούσα να είμαι εγώ... πραγματικά...
Δεν θέλω να ανεβάσω ούτε κάποιο βίντεο απο όλα αυτά τα γεγονότα, ούτε φωτογραφίες απο την δολοφονία ή τα "επεισόδια" που συμβαίνουν 3 μέρες σχεδόν.
Για τον μπάτσο δεν έχω να πώ τίποτα περισσότερο, τα ξέραμε αυτά ήδη και ήταν τυχαίο το οτι δεν είχε συμβεί κάτι παρόμοιο εδώ και καιρό αλλά χαίρομαι που και άλλοι πολλοί κατάλαβαν τι συμβαίνει πραγματικά γύρω τους.
Για τις τηλεοράσεις, τις ειδήσεις και τους δημοσιογράφους έςχω να πώ μόνο ότι αυτοί οι άνθρωποι με το που μύρισαν αίμα έπεσαν στο ψαχνό! Εκμετάλλευση πλήρης του θανάτου του παιδιού, των επεισοδίων και κάθε ίχνους αίματος. Αναμενόμενα και αυτά φυσικά!
Για τα επεισόδια έχω να πώ ακόμα λιγότερα. Καλά κάνουν και τα καίνε όλα. Δεν με ενδιαφέρει τι έχασε ο κάθε "μεροκαματιάρης" (σύμφωνα με τις ειδήσεις πάντα). Αυτό που με ενδιαφέρει ήταν η εν ψυχρώ δολοφονία ενός ακόμα ανθρώπου που έτυχε να μην είναι παιδί ενός κατώτερου κοινωνικού στρώματος, έτυχε να μην είναι ναρκομανής, έτυχε να μην είναι "κουκουλοφόρος", έτυχε να είναι 15 χρονών και ταυτίστηκε μαζί του μια κοινωνία.
Αυτό που με απασχολεί περισσότερο είναι επίσης ότι μέσα σε όλα αυτά τα τυχαία συμβάντα ΕΤΥΧΕ να μην είμαι εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος στην θέση του παιδιού αυτού. Γιατί ήταν ζήτημα τύχης και μόνο.... δυστυχώς...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Για τον μπάτσο έχω να πω, ότι θα μπορούσε να είναι το ανήλικο παιδί του στη θέση του Αλέξη,και ένας άλλος μπάτσος στη θέση του..
Τότε τι θα έκανε; Θα έλεγε τον γιο του ταραξία για να σώσει το τομάρι του;
Όλοι μας θα μπορούσαμε να είμαστε στη Θέση του Αλέξη, του Μιχάλη, και τόσων άλλων που δολοφονήθηκαν από το κράτος και την αστυνομία.
Στο χέρι μας είναι να πολεμήσουμε,Στο χέρι μας είναι να μην ξέχασουμε.
.
Οσο και να θές να είσαι μετριοπαθής σε τέτοιες καταστάσεις δεν μπορείς να μείνεις άφωνος.
Για τον μπάτσο δεν θέλω να σκέφτομαι να ήταν το παιδί του. Δεν μου φταίει σε κάτι ούτε φυσικά και κανένας άλλος. Θα προτιμούσα να μην υπήρχαν νεκροί απο τέτοια γεγονότα αλλά αφού υπάρχουν δεν θέλω να σκέφτομαι αντικαταστάσεις. Επειδή αυτός είναι αχαρακτήριστος δεν μου φταίει η οικογένεια του σε κάτι. Άλλωστε το θέμα δεν είναι του ειδικού φρουρού. Είναι μια ολόκληρη νοοτροπία και αντιμετώπιση απο το ίδιο το κράτος το πρόβλημα μου. Δεν το προσωποποιώ αλλά το θέτω ως πρόβλημα στην λειτουργία του ίδιου του κράτους.
"Στο χέρι μας είναι να πολεμήσουμε, στο χέρι μας να μην ξεχάσουμε"
Έχω διαλέξει πλευρά εδώ και καιρό...
Δημοσίευση σχολίου