Τα σχόλια περιττεύουν...

Δημοσίευμα της προχτεσινής Εποχής. Θα πρότεινα στη ΣΟ να το αφήσει στις ειδήσεις για να το δει όσο το δυνατό περισσότερος κόσμος. 'Η θα μπορούσε να μπει στο κεντρικό με τίτλο "γιατί διαδηλώνουμε σήμερα".

ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ
Καλύτερα να μου κάνουν ένεση να πεθάνω



Ονομάζεται Χρήστος Καραμπίνης και είναι άλλος ένας κρατούμενος που ζει την κόλαση του εγκλεισμού. Αλλά αυτά στους αναγνώστες και τις αναγνώστριες της «Εποχής» είναι γνωστά. Η περίπτωση, όμως, του Χρήστου είναι ιδιάζουσα. Ζει σε αναπηρικό καροτσάκι με πολλαπλά προβλήματα υγείας. Πάσχει από σχιζοφρένεια, ενδεχομένως από σκλήρυνση κατά πλάκας, διαβητικός που τον έχει καθηλώσει καθώς δεν μπορεί να σηκωθεί ή να γυρίσει πλευρό στο κρεβάτι του. Παραμένει στη φυλακή σε πείσμα όσων υποστηρίζουν ότι το εξπρές του μεσονυχτίου είναι απλώς μια κινηματογραφική ταινία. Δημοσιεύουμε βασικά σημεία της επιστολής που μας έστειλε.

«Bλέπω ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μας δουλεύουνε κανονικά και εμάς τους κρατούμενους και εσάς. Γιατί; Εγώ είμαι στη φυλακή από τις 24.4.2004 για ναρκωτικά. Είμαι τοξικομανής και έχω σχιζοφρένεια παρανοειδούς τύπου. Αυτό το λένε οι επιστήμονες. (Σημ. Εποχής: στη διάθεσή μας οι σχετικές γνωματεύσεις γιατρών από διάφορα κρατικά νοσοκομεία. Οι γιατροί υποστηρίζουν ότι για τον συγκεκριμένο ασθενή η αντιμετώπιση του συνόλου των ψυχιατρικών προβλημάτων είναι εφικτή μόνο σε οργανωμένη μονάδα ειδικού ψυχιατρικού νοσοκομείου).

Επίσης, δύο χρόνια τώρα είμαι στο νοσοκομείο των φυλακών με ζαχαροδιαβήτη. Ποτέ δεν μου έχουν δώσει δίαιτα για διαβητικούς. Έχουν μια δίαιτα αλλά δεν είναι για μας. Μας δίνουνε συνέχεια μακαρόνια, πατάτες, πουρέ, ρύζι, άσπρο ψωμί. Αυτά είναι θάνατος για τους διαβητικούς. Από τη μια μου κάνουνε ινσουλίνη και έχω το πρωί 28 μονάδες και το βράδυ 20 μονάδες και πάλι έχω ζάχαρο ανεβασμένο. Πήγα και στον εισαγγελέα αλλά τίποτα. Το μόνο που μου είπε η διευθύντρια του νοσοκομείου ήταν «κρατούμενε να τρως πιο λίγο».

Έχω άσθμα και παίρνω οξυγόνο από μπουκάλα συνέχεια και Aerolin τα βράδια για να μην κάνω θόρυβο γιατί στο θάλαμο ήμαστε 12 άτομα, ενώ σύμφωνα με τα τετραγωνικά έπρεπε να είμαστε οι μισοί. Να είχαμε ένα τραπέζι και μερικές καρέκλες να τρώμε σαν άνθρωποι. Έχω δύο χρόνια στο νοσοκομείο και ακόμα δεν ξέρουνε τι έχω στη μέση μου και στο δεξί μου πόδι και βρίσκομαι σε αναπηρικό καρότσι συνέχεια. Τα φάρμακα πρέπει να πηγαίνω στο φαρμακείο να τα παίρνω. Κανείς δεν τα φέρνει εκτός και αν με πάει κάποιος άλλος κρατούμενος. Όσο για τους γιατρούς δεν έρχονται ποτέ στους θαλάμους για να μας δούνε αν ζούμε ή αν πεθάναμε. Στα δύο χρόνια μου έχουνε κάνει μια αξονική τομογραφία που δείχνει κάτι. Εγώ όμως δεν ξέρω τίποτα.

Πριν μπω στη φυλακή περπάταγα κανονικά και μάλιστα δούλευα στου Ψυρρή τρία χρόνια συνέχεια. Το πρόβλημα με το πόδι μου υπήρξε από τότε που με συνέλαβαν. Το ξύλο που έφαγα ήταν αλύπητο. Μέχρι που μου σπάσανε την πάνω μασέλα και από κάτω το ένα δόντι. Έπεσα λιπόθυμος από το ξύλο. Μου ρίξανε νερό και ήρθα στα καλά μου. Όταν συνήλθα κατάλαβα ότι είχε σπάσει η μασέλα και το δόντι. Δεν μπορούσα να μιλήσω. Τότε μου δώσανε κάτι χαρτιά και τα υπέγραψα. Ούτε που μπορούσα να τα διαβάσω γιατί δεν είχα τα γυαλιά μου. (Σημ. Εποχής: Στη συνέχεια περιγράφει ότι αρκετά αργότερα επικοινωνεί με τον δικηγόρο του και όταν φτάνει στην ανακρίτρια τις αναφέρει όσα έγιναν και πως υπέγραψε όλα αυτά τα χαρτιά.)

Τελικά με προφυλάκισαν στο Ναύπλιο. Μου είπανε να κοιμηθώ κάτω στο τσιμέντο. Εγώ δεν μπορούσα να το κοιμηθώ έτσι. Τους είπα βάλτε με στο πειθαρχείο. Στο τέλος βρέθηκε ένα κρεβάτι, αλλά επάνω. Μια δυο και άρχισαν να παρουσιάζονται πολλαπλά προβλήματα στην υγεία μου. Αργότερα εμφανίστηκαν ζαλάδες και μια μέρα έπεσα λιπόθυμος. Η δίαιτα που μου έδιναν δεν ήταν για διαβητικούς. Συγκρατούμενοί μου με πήραν σηκωτό γιατί δεν υπήρχαν τραυματιοφορείς. Με πήγαν στο ιατρείο, αλλά δεν υπήρχε γιατρός για να με εξετάσει. Ευτυχώς η νοσοκόμα με βοήθησε και αργότερα με μετέφεραν στο νοσοκομείο του Ναυπλίου. Ο γιατρός μου είπε ότι από σήμερα θα παίρνεις ινσουλίνη και τη δίαιτα θα τη γράψω εγώ. Γύρισα στη φυλακή, αλλά πάλι τα ίδια. Μου έκαναν μεταγωγή στις φυλακές του Κορυδαλλού, αλλά και εκεί μου έδιναν φαγητό που δεν αρμόζει σε διαβητικούς.

Άρχισα να γκρινιάζω και είχα ένα λεκτικό διαξιφισμό με έναν δεσμοφύλακα. Από εκείνη τη στιγμή πέρασα τρία πειθαρχικά. Μου άλλαζαν συνεχώς ακτίνα. Τέλος βρέθηκα στη Γ ακτίνα και ένα βράδυ δεν αισθάνθηκα καλά, δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Με πήγαν στο ιατρείο. Ο γιατρός είπε ότι πρέπει να με μεταφέρουν επειγόντως στο νοσοκομείο των φυλακών. Άρχισαν τα μεγάλα προβλήματα. Μπουκάλες με οξυγόνο και σταδιακά δεν μπορούσα να περπατήσω. Στις εξετάσεις οι γιατροί βρήκαν κάτι, αλλά δεν ήξεραν τι.

Από τότε βρίσκομαι σε αναπηρικό καροτσάκι γιατί δεν μπορούσα με το «πι». Το βράδυ, αν θέλω να γυρίσω πλευρό πρέπει να κρατιέμαι από τα σίδερα με τα χέρια γιατί η μέση μου δεν με κρατάει καθόλου. Ένας φυσιοθεραπευτής μου είπε «Χρήστο νομίζω ότι έχεις σκλήρυνση κατά πλάκας». Έχω υπόλοιπο ποινής έξι χρόνια. Καλύτερα να μου κάνουνε ένεση για να πεθάνω. Δεν αντέχω άλλο. Ένας συγκρατούμενός μου, που ονομάζεται Δήμος Λιακόπουλος, του έχουν κόψει το πόδι από το ζάχαρο και τώρα έχει σαπίσει και το άλλο. Τώρα, αν ρωτάτε πόσοι έχουν πεθάνει εδώ μέσα θα τρελαθείτε. Ο μόνος καλός άνθρωπος είναι ο .... (Σημ. Εποχής: αναφέρει όνομα) Και ο γιατρός μου είναι καλός, αλλά τι να κάνει και αυτός...

Είμαστε πολλοί κρατούμενοι και το νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού είναι το μοναδικό σε όλη την Ελλάδα. Δεν μιλάμε για ηπατίτιδα, για φυματίωση και ούτε συζήτηση για καθαριότητα. Η κοινωνική λειτουργός είναι καλή κοπέλα, αλλά τι να κάνει και αυτή. Το νοσοκομείο και το ψυχιατρείο είναι για ζώα. Αλλά και αυτά θα υπέφεραν».


Όχι στα αναπηρικά καροτσάκια από το νοσοκομείο του Κορυδαλλού

Ύστερα από αίτημα των κρατουμένων του Νοσοκομείου του Κορυδαλλού, η Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων εξασφάλισε από δωρεές 5 καινούρια αναπηρικά καροτσάκια, τα οποία κάναμε αίτημα στη διεύθυνση του νοσοκομείου να παραδώσουμε σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη. Προς μεγάλη μας έκπληξη η διεύθυνση του Νοσοκομείου αρνήθηκε την προσφορά μας με την πρόφαση ότι έχουν καροτσάκια, τα οποία δίνονται στους ασθενείς όταν κριθεί αυτό απαραίτητο από τον γιατρό. Εμείς αναρωτιόμαστε γιατί αρνούνται αφού έχουμε επώνυμες καταγγελίες που μιλούν για ανθρώπους με ακρωτηριασμένα πόδια και για κατάκοιτα άτομα που παραμένουν καθηλωμένοι στο κρεβάτι επειδή το Νοσοκομείο δεν έχει να τους δώσει καροτσάκια. Αναρωτιόμαστε γιατί ένα Νοσοκομείο αρνείται καινούριο ιατρικό εξοπλισμό που του δίνεται δωρεάν; Γιατί ενώ καταγγέλλονται συνέχεια ελλείψεις στο Νοσοκομείο από τους εργαζόμενους, η διεύθυνση βάζει εμπόδια για να διορθωθεί η κατάσταση;

Αυτή τη στιγμή τα καροτσάκια παραμένουν στα γραφεία της «Εποχής» στα κουτιά τους αντί να βοηθούν κάποιους που τα έχουν ανάγκη. Αγανακτούμε με αυτή την κίνηση απανθρωπιάς και αδιαφορίας και ελπίζουμε η διεύθυνση του Νοσοκομείου να αλλάξει γνώμη και να κινηθεί στα πλαίσια του σεβασμού στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id
=722287

Αηδία...

Μόλις γύρισα απο την Καλαμάτα στην Πάτρα όπου φοιτώ... Πέρασα στον δρόμο μεγάλο μέρος του νομού Ηλείας και Μεσσηνίας. Μεγάλο μέρος το οποίο όμως είχε καεί.. Μια απο τις ομορφότερες διαδρομές απο τις οποίες έχω περάσει με αμάξι... Πλέον είναι απο τις χειρότερες διαδρομές. Καθώς οδηγούσα σκεφτόμουν να πατήσω γκάζι για μην βλέπω αυτό το θέαμα... Απο μακριά φαίνονται τα δέντρα σε χρώμα χάλκινο και νομίζεις οτι έχει μπεί το φθινόπωρο νωρίς ίσως... Πλησιάζοντας αποκαλύπτεται η οπτική και ωσφρυντική αηδία των καμμένων δέντρων. Σκεφτόμουν να γράψω για τις εκλογές. ΔΕΝ ΘΕΛΩ. Δεν σκεφτόμουν καθώς έβλεπα αυτές τις εκτάσεις... Σκεφτόμουν να αναρτήσω κάποιες φωτογραφίες απο την διαδρομή. ΔΕΝ ΘΕΛΩ. Προτιμώ όσοι τα είχατε δει πράσινα να τα θυμάστε έτσι και οι υπόλοιποι να μην τα μάθετε ποτέ ώς έχουν... Όλοι μιλούν για τους 60+ νεκρούς... Στα ζώα πόσοι αναφέρθηκαν όμως;;; Όχι τα οικόσιτα, αλλα τα άγρια που ζούσαν στα δάση.. Και φυσικά το αυτονόητο στις φωτιές. Όλοι είμαστε ανακουφισμένοι που καίγονται μόνο δέντρα. Καταραμένοι να είμαστε με αυτή την σκέψη αν την συντηρούμε μέσα μας. Δεκάδες χιλιάδες δέντρα καήκαν. Καταλαβαίνετε τι θέλω να πώ; Καήκαν. Και τα δέντρα είναι όντα σαν και τα ζώα, σαν και τους ανθρώπους και σε πιο άτυχη θέση... Δυστυχώς τα δέντρα δεν έχουν την ικανότητα να σώσουν τον εαυτό τους απο μια κατάσταση φωτιάς.. Είναι ριζομένα βαθιά στο έδαφος και μας προσφέρουν τόσα, είναι ότι πιο ευγενικό και εκλεπτυσμένο έχει να μας προσφέρει η φύση σε επίπεδο οργανισμού. Και κανένας δεν αναφέρθηκς στα όντα αυτά. Με πονάνε πολύ περισσότερο τα δέντρα που καήκαν απο τους ανθρώπους, και μην το βλέπετε προβοκατόρικο αυτό. Είναι αλήθεια. Ας πονέσουμε κάποτε και για αυτά και όχι μόνο για το είδος μας... Τα δέντρα καήκαν και ένιωθαν κάθε στιγμή της καταστροφής τους... Και το εννοώ κυριολεκτικά οτι τα δέντρα πόναγαν όταν καιγόντουσαν.. Ελπίζω να ζητήσουμε συγγνώμη κάποια στιγμή απο τα δέντρα και να τα προστατέψουμε και μια φορά για αλλαγή... Ο πόνος είναι ακόμα μεγάλος. Τα μαύρα δέντρα μπορούν μόνο να μαυρίζουν την ψυχή μου. Η μυρωδιά του καμμένου μπορεί μόνο να με κάνει να δακρύζω. Πείτε μια ευχή και για τα δέντρα...

Περί της χρήσης της γλώσσας

Σκεφτείτε μια οποιαδήποτε συζήτηση κάνατε το τελευταίο εικοσιτετράωρο… Δεν έχει τόση σημασία το θέμα της συζήτησης όσο τα νοήματα που προσπαθήσατε να εκφράσετε. Είστε σίγουροι ότι ο συνομιλητής σας καταλάβανε και κατανοούσε ότι του λέγατε και πόσο σίγουροι είσαστε εσείς ότι καταλαβαίνατε τι ακριβώς σας έλεγε; Θα μου πείτε ότι αυτό είναι παράλογο, ότι είναι προφανές ότι ο ένας καταλαβαίνει έστω, αν δεν κατανοεί κιόλας, ότι λέει ο άλλος καθώς κάτι τέτοιο είναι αναγκαία συνθήκη για κάθε συζήτηση αλλιώς δεν έχει νόημα ο όρος αυτός. Και όμως, πως μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι το περιεχόμενο που δίνουμε στις λέξεις εμείς ταυτίζεται με αυτό που δίνει ο συνομιλητής μας; Δηλαδή πέρα από παρανοήσεις σχετικά με τους διάφορους –ισμούς για παράδειγμα και κάθε είδους λέξης που εκφράζει κάποια ιδέα ή κάτι το μη απτό και το μη ορατό, που εκ των πραγμάτων ο καθένας μας τα αντιλαμβάνεται διαφορετικά, υπάρχουν λέξεις στις οποίες ο καθένας ανάλογα με τη σκέψη και την κατανόηση του δίνει διαφορετικά νοήματα. Η λέξη άνθρωπος προέρχεται από το άνω + θρώσκω, δηλαδή κοιτώ ψηλά. Ακόμα και με ανθρώπους οι οποίοι χρησιμοποιούν την λέξη με το ίδιο νόημα υπάρχει η περίπτωση της διαφορετικής ερμηνείας κάθε λέξης. Ο ιδιώτης για παράδειγμα, ως λέξη, έχει κρατήσει την αρχική του σημασία στην αγγλική μεταφορά του ως idiot, ηλίθιος στα ελληνικά είναι η αντίστοιχη λέξη. Σκεφτείτε ότι αυτό οφείλεται στο ότι οι αρχαίοι κάτοικοι στης χερσονήσου του Αίμου θεωρούσαν ότι όλοι οι πολίτες πρέπει να ασχολούνται με δημόσια πράγματα και ότι ήταν τουλάχιστον ανεπίτρεπτο να ασχολούνται με τα ιδιωτικά πράγματα μόνο. Άλλο ένα παράδειγμα είναι η λέξη για την ηρωίδα στα αγγλικά: heroin, λοιπόν αν σας λέγανε τη λέξη αυτή πόσοι θα την σκεφτόσασταν με αυτό το νόημα; Σκεφτείτε λοιπόν, αν όταν λέμε μια και μόνο λέξη παρανοούμε τι χάος μπορεί να επικρατήσει σε μια συζήτηση με συνδυασμό νοημάτων και εκφράσεων… Πόσο μάλλον όταν βλέπουμε να χρησιμοποιούνται λέξεις και εκφράσεις για να χαρακτηρίσουν νοήματα τελείως αντίθετα με το περιεχόμενο των πράξεων μας,, βλ. «ειρηνευτικές δυνάμεις» αντί «δυνάμεις κατοχής» κλπ. τα οποία έχουν ως μόνο σκοπό να μας μπερδέψουν και μάλιστα σκοπίμως. Και δεν κάνω καν αναφορά σε λέξεις, φράσεις και νοήματα που χρησιμοποιούνται συμβολικά… Αυτό σημαίνει άραγε ότι δεν έχει νόημα η κάθε είδους συζήτηση γιατί θα οδηγούμαστε στο αδιέξοδο της κατανόησης της σκέψης του άλλου και άρα στην μη επικοινωνία; Όχι βέβαια, γιατί ακριβώς αυτή η πολύπλοκη διαδικασία της ερμηνείας και της αφομοίωσης των νοημάτων που φέρουν οι λέξεις και οι εκφράσεις είναι ένα από τα κύρια και πιο ελκυστικά στοιχεία της κάθε γλώσσας. Αρκεί να σκεφτούμε ότι χωρίς αυτή την πολυπλοκότητα δεν θα υπήρχαν τα ποιήματα, τα οποία δέχονται την ερμηνεία την οποία τους δίνει αυτός που τα διαβάζει και δεν τα αφορά το τι νοήματα θέλει να περάσει ο ποιητής που τα έχει γράψει, αλλά αυτό είναι και ζήτημα άλλης συζήτησης περί Παιδείας. Άρα αυτό που μένει και μπορούμε να κάνουμε σε μια συζήτηση είναι να επιβραδύνουμε λίγο τους ρυθμούς της κάθε συζήτησης και να σκεφτόμαστε ή/και να αναλύουμε περισσότερα τα νοήματα που εκφράζουμε και αυτά τα οποία δεχόμαστε από τους συνομιλητές μας, έτσι ώστε να αποφεύγουμε τις παρανοήσεις. Αυτό σίγουρα δεν είναι τόσο εύκολο όσο το διαβάζετε αλλά σίγουρα μπορεί να κάνει τις συζητήσεις μας τόσο καλύτερες από άποψη αντίληψης όσο και πιο ουσιαστικές, με απώτερο σκοπό την μείωση του φαινομένου της έλλειψης επικοινωνίας και της αποξένωσης των ανθρώπων μεταξύ τους. Εμπνευστείτε λοιπόν… (Εμπνέω = εν + πνοή, νιώστε την πνοή του λόγου μέσα σας και αφήστε την να εκφραστεί λοιπόν).

Εξορκισμού συνέχεια...

A fragile angel,
A faerie of beauty,
Unable to treat her like one,
The words she needed to hear,
Mistreated her,
Cracking her,
Shading her light more every day,
Unfortunately...

Εξορκισμός...

From the darkest depths of my soul,
Rises a black rose,
Droplets of its matter returning to the eternal lake of my emotions,
It rises responding to the astonishing glare of your crystal eyes,
Trying to fetch the stars,
Those little islands that seem to float in a deep blue sea,
The silver fragments in your eyes,
Fragments that reflect in eternity...

A piece of me trying to fulfill a destiny,
The absolute dark to dive and to spin freely in the light,
To fight it,
To try to deceive it,
And finally lose,
Lose by the absolute truth,
Because it had to...

Unable to express,
Doomed to miss the kindness of your soul,
Destined to pay with pain the unexpressed love....

Για να ξεκινήσουμε...

Σας καλοσωρίζω λοιπόν στο προσωπικό μου blog. Η λέξη προσωπικό είναι πολύ ιδιαίτερη μιας και υπονοεί μια προσωπικότητα κάτι το οποίο είναι ψέμα για έμενα. Είμαι απόλυτα πολυχασμένος και κάθε φορά δεν θα ελέγχω ποιός είναι αυτός που θα γράφει...

Καλώς ορίσατε λοιπόν και καλή διάθεση στην ανάγνωση....

Mutus Liber.