8 Σεπ 2007

Εξορκισμός...

From the darkest depths of my soul,
Rises a black rose,
Droplets of its matter returning to the eternal lake of my emotions,
It rises responding to the astonishing glare of your crystal eyes,
Trying to fetch the stars,
Those little islands that seem to float in a deep blue sea,
The silver fragments in your eyes,
Fragments that reflect in eternity...

A piece of me trying to fulfill a destiny,
The absolute dark to dive and to spin freely in the light,
To fight it,
To try to deceive it,
And finally lose,
Lose by the absolute truth,
Because it had to...

Unable to express,
Doomed to miss the kindness of your soul,
Destined to pay with pain the unexpressed love....

2 σχόλια:

Horace είπε...

Δεν ξέρω αν εξόρκισες το πνεύμα που σε στοίχειωνε με αυτό..
Γιατί απλά η ομορφιά του εξορκισμού σημαίνει ότι έμεινε μέσα του για πάντα..

Δεν ξέρω τι άλλο να πώ..

Mutus Liber είπε...

Με τους εξορκισμούς αυτούς κατάφερα να εξορκίσω μόνο τον πόνο και το σκότος της ψυχής μου και όχι κάποιο πνέυμα.

Ήταν ένας εξορκισμός στον ίδιο μου τον εαυτό.