28ή Οκτωβρίου...

Γιά άλλη μια χρονιά, και φέτος έχουμε ετοιμασίες για τον εορτασμό της 28ής Οκτωβρίου. Και όπως κάθε χρόνο έχουμε τους γνωστούς τσακωμούς περι παρελάσεων, τα συνηθισμένα ρεπορτάζ για "τους ανιστόρητους νεόυς" και άλλα όμορφα και ωραία... Τι άλλο μάθαμε φέτος για τις παρελάσεις; Ότι μαθητές απειλούνται απο διευθυντές σχολίων να παρελάσουν αλλιώς θα αποβληθούν ή σε εναλλακτικό επίπεδο την "δωροδοκία" μαθητών με μία εβδομάδα δικαιολογημένων απουσιών για κάθε παρέλαση στην οποία συμμετέχει... Θυμάμαι όταν ήμουν σχολείο, πρίν πολύ λίγα χρόνια, ότι ο λόγος συμμετοχής σε παρελάσεις ήταν το χάσιμο μαθητικών ωρών, ένεκα της προετοιμασίας για την παρέλαση, και η αγωνία να "πέσει" καθημερινή η επέτειος για να χάσουμε μια μέρα μάθημα ακόμα. Υποτίθεται οτι οι παρελάσεις έχουν συγκεκριμένο σκοπό. Την ενίσχυση της εθνικής μας υπερηφάνειας, την επίδειξη της στρατιωτικής μας δύναμης, την απονομή τιμής στους "ηρωϊκούς πεσσόντες κτλ".
Ας ξεκινήσω απο τις στρατιωτικές παρελάσεις. Καταρχήν δηλώνω οτι είμαι κατά του στρατού και δεν βλέπω κανένα λόγω ύπαρξης του. Απο οικονομικής πλευράς τώρα οι στρατιωτικές παρελάσεις είναι τουλάχιστον σπατάλη δημοσίου χρήματος πλέον. Κάνουμε επίδειξη δύναμης σε ποιόν;;; Υπάρχει περίπτωση να εμπλακούμε σε πόλεμο με κάποια γειτονική χώρα και δεν το ξέρουμε; Δεν νομίζω... Αλλά ο στρατός έτσι και αλλιώς μας δείχνει όχι το που τελειώνει η λογική όπως συχνά λέγεται, αλλά το που ξεκινάει η απύθμενη ηλιθιότητα και βλακεία καθώς και την πλήρη επικράτηση του ερπετικού φλοιού του εγκεφάλου έναντι του ανθώδους...
Όι μαθητικές παρελάσεις απο την άλλη γίνονται για να μάθουν κυρίως οι μαθητές την ιστορία και να τιμούν τους νεκρούς "ήρωες" της χώρας μας. Όπως όμως έδειξα και πρίν αυτό δεν συμβαίνει. Και πώς θα ήταν δυνατό φυσικά με την συμμετοχή σε κάποια παρέλαση να αποκτήσουμε "εθνική συνείδηση" και να μάθουμε να τιμούμε αυτούς που πεθάναν. Εδώ δεν κάναμε καν τον 2ο Παγκόμιο Πόλεμο στο σχολείο ως μέρος του μαθήματος της Ιστορίας, όχι βέβαια ότι και τα υπόλοιπα που μαθαίναμε ήταν απόλυτα σωστά αλλά τουλάχιστον ακούγαμε κάτι. Οπότε είναι υποκρισία να περιμένουμε απο τους μάθητες να τιμούν πατρίδα και νεκρούς πολέμου μέσα απο μια παρέλαση.
Μια άλλη πλευρά της όλης υπόθεσης τώρα είναι η οικονομική. Έχετε φανταστεί τι κέρδη απολαμβάνουν διάφοροι πωλητές της μιας μέρας οι οποίοι πουλάνε σημαιάκια, στολές τσολιάδων, φουστανέλες και ένα σωρό άλλα αξεσουάρ την συγκεκριμένη μέρα; Πλέον το έχουμε κάνει εμπόριο και δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε.
Όσον αφορά καθαρά το θέαμα μιας μαθητικής παρέλασης τώρα, ο καθένας κρίνει το αποτέλεσμα ανάλογα με τα πιστέυω του. Άλλος προσέχει τον λάθος βηματισμό, άλλος πετάει στραγάλια, άλλος βλέπει τις μίνι φούστες των μαθητριών και το υπερβολικό βάψιμο τους... Εγώ πρωσωπικά ενοχλούμαι αφάνταστα να βλέπω παιδιά να βαδίζουν σε στρατιωτική παράταξη λές και είναι ανεγκέφαλα στρατιωτάκια πνιγμένα στην ομοιομορφία της ίδιας εμφάνισης.
Για τους προηγούμενους λόγους θεωρώ οτι η παρέλαση είναι υποκριτική, αναχρονιστική και πλήρως άστοχη με το θέμα της ημέρας. Ποιό είναι όμως το θέμα της ημέρας; Λοιπόν πιστεύω οτι αν θέλουμε να βγάλουμε κάτι θετικό απο τον πόλεμο και τους ανθρώπους που πέθαναν σε αυτόν, και να τους τιμήσουμε τελικά στον μέγιστο βαθμό, θα έπρεπε να οργανώσουμε ομιλίες στις οποίες θα μαθαίνουμε στους μαθητές, κυρίως σε αυτούς, την ηθική, νοητική, ψυχολογική και σωματική εξαθλίωση που μας προσφέρει απλόχερα ο πόλεμος καθώς και την καταστροοφή κάθε είδους πόρων που διαθέτει μια χώρα όταν εμπλέκεται σε κάποιον πόλεμο. Θα έπρεπε να μαθαίνουμε στις επόμενες γενιές τις έννοιες του ανθρωπισμού, του σεβασμού προς την ζωή του άλλου. Να δημιουργήσουμε άτομα ικανά, όταν μεγαλώσουν, να κάνουν ένα βήμα προς τα πάνω όσον αφορά τις ανθρώπινες αξίες και όχι προς τα κάτω δείχνοντας τους με υπερηφάνεια τα μισαλόδοξα ιδεώδη του έθνους, της πατρίδας και του "έπους του 40". Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να πώ οτι ήταν χαζοί αυτοί που πολέμησαν σε αυτόν τον πόλεμο, αλλά θεωρώ οτι ήταν άτυχοι και θύματα περιστάσεων της μεγαλομανίας και της εξουσιομανείας συγκεκριμένων ανθρώπων που τα προκάλεσαν όλα αυτά. Θα έπρεπε επίσης να κάνουμε πορείες κατά των πολέμων, πορείες για να μειωθούν οι αμυντικές δαπάνες στην χώρα μας και να αυξηθούν αυτές της Παιδείας μας. Θα έπρεπε να διοργανώνουμε ημερίδες και εκδηλώσεις για να γίνουμε όλοι λίγο πιο ευαίσθητοι στο θέμα του πολέμου μήπως και αλλάξει κάτι επιτέλους σε αυτη την έρμη ανθρωπότητα...

Μην ξημερώνεις ουρανέ...

Ο τίτλος αυτού του κειμένου είναι η υπέρτατη επίκληση, η ύστατη προσπάθεια χρήσης της μαγείας του λόγου για να διατηρήσω έστω για μια φορά τις μοναδικές αυτές στιγμές στην ζωή κάθε Ανθρώπου που δεν θέλει να περάσουν. Στιγμές που θέλουμε να αιχμαλωτίσουμε στην αλήθεια της ψυχής και όχι στην λήθη του χρόνου που μας κυνηγά... Στιγμές στις οποίες καταφέρνουμε να υπερβούμε την πάροδο του χρόνου και να τον επιβραδύνουμε για να ζήσουμε όπως μας αξίζει, για να νιώσουμε βαθύτερα και πιο ουσιαστικά την αλήθεια των συναισθημάτων που βιώνουμε. Την απέραντη ομορφιά της φύσης της Σαμοθράκης, ένα μυστικιστικό φιλί προϊόν βαθειάς αγάπης, ένα ζευγάρι μάτια θεσπέσιας ομορφιάς στο λεωφορείο προς το Πανεπιστήμιο, την αμηχανία στην στάση του Μετρό με μια ανείπωτη αγάπη, τον καφέ με μια αγαπημένη φίλη, τις ατέρμονες συζητήσεις κάτω απο έναστρους και δακρυσμένους αυγουστιάτικους ουρανούς και τόσα άλλα. Εικόνες μεγάλης ή ελάχιστης διάρκειας που μας συνοδεύουν και μας σημαδεύουν για μια ζωή. Τραγούδια που εξιστορούν την ζωή μας. Ήχοι, μυρωδιές, εικόνες, γεύσεις, αισθήσεις και παραισθήσεις κομβικές στον κυκεώνα που ονομάζουμε ζωή. Η αλήθεια που κρύβουν μέσα τους αυτές οι στιγμές είναι αρκετή για να μας κάνει να αναζητούμε και να προσμένουμε την επόμενη σαν λύτρωση της άσχημης, άδικης και ανέμπνευστης πραγματικότητας που μας περιβάλλει. Στιγμές που λειτουργούν σαν υπέρτατη αλήθεια για τον ευγενή μας σκοπό.
Μια βιβλιοθήκη, αυτή των ημερών της ζωής μας, γεμάτη με τα πιο σπάνια, τα πιο καλλιτεχνικά και γεμάτα αραβουργήματα βιβλία που μας επιτρέπουν να βρίσκουμε την ηρεμία μέσα μας.
Μια φιλοσοφική λίθος των ψυχικών μας εναποθέσεων σε τούτο τον Κόσμο τον μικρό, τον Μέγα....
Αφουγκραστείτε μέσα απο αυτές τις στιγμές τις σχέσεις,
τα συναισθήματα και την αλήθεια που κρύβεται μέσα σας.
Ας αποθεώσουμε όλοι μας την Δημιουργία, την Τέχνη και το Μυαλό που κρύβουμε μέσα μας και όσο για τους υπόλοιπους, τους ανέμπνευστους, τους ανέραστους της ζωής ένα δίστιχο τους αφιερώνω:

"Κι είπε ποτέ σου μην τους πεις τι άσχημοι που μοιάζουν,
Αυτοί που σε σιχαίνονται μα στέκουν και κοιτάνε."

Έρωτας και Θάνατος

Έρωτας και θάνατος… Δύο πράξεις της πραγματικότητας μας. Είναι αντίθετες; Έχουν κάτι κοινό; Το αντίθετο του θανάτου θεωρείται η ζωή. Μήπως όμως δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα. Δεν μπορούμε να ορίσουμε τι είναι η ζωή και άρα δεν μπορούμε να ορίσουμε και τι είναι ο θάνατος. Πιστεύω ότι ο θάνατος είναι το ακριβώς αντίθετο του έρωτα. Το γιατί είναι μάλλον εύκολο να το αιτιολογήσουμε. Αν υποθέσουμε ότι θάνατος είναι η απόλυτη έκφραση του μηδενισμού της ύπαρξης τότε, με βάση το ότι ο έρωτας είναι η αποθέωση της ύπαρξης, η απόλυτη ένωση δυο ψυχών και δύο κορμιών με απώτερο σκοπό την Ένωση. Όχι απλά τον οργασμό αλλά την πλήρη απουσία από την έννοια που υιοθετούμε ως πραγματικότητα και την απώλεια ελέγχου, συναίσθησης και συνείδησης. Υπάρχουν βέβαια πολλοί άλλοι τρόποι να φτάσουμε στο ίδιο συναίσθημα πολλοί από τους οποίους είναι κλειδωμένοι σε πρακτικές θρησκευτικές, ή και μυστικιστικές καθώς λίγο διαφέρουν μεταξύ τους, κυρίως. Μην ξεχνάμε ότι μέχρι και σήμερα σε πολλές περιοχές παγκοσμίως υπάρχει ποινικοποίηση στον έρωτα, θεωρείται θέμα ταμπού, αντιμετωπίζεται με μεθόδους βάρβαρες και επικρατεί μια αντιμετώπιση του παράλογη με βάση το τι μπορεί να προσφέρει στον άνθρωπο. Δυστυχώς και για τον θάνατο ισχύει η ίδια περίεργη αντιμετώπιση αλλά με διαφορετικές προοπτικές. Δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε την αξία της ζωής άρα ούτε και την αξία του θανάτου, για αυτό μάλλον υπάρχει πολύς κόσμος ο οποίος πανικοβάλλεται στο ενδεχόμενο του θανάτου. Θεωρούμε τον θάνατο ως ένα τέλος, χωρίς απαραίτητα να είναι. Το γεγονός ότι αντιλαμβανόμαστε τον θάνατο ως το τέλος της ζωής είναι λάθος από την στιγμή που αδυνατούμε να προσδιορίσουμε την αλήθεια και την αξία της ζωής, και ακόμα ειδικότερα τις περισσότερες φορές αδυνατούμε να προσδιορίσουμε την αξία και τον σκοπό της ίδιας της ζωής μας. Ο κάθε άνθρωπος έχει ένα διάστημα να επηρεάσει την πορεία του κόσμου, να αγγίξει την Αλήθεια μέσω της Γνώσης και να προλάβει να μεταδώσει όλη αυτή την Αλήθεια που βρίσκει μέσω της γνώσης στους υπόλοιπους ανθρώπους, όχι φυσικά ως κάτι απόλυτο και αναντίρρητο αλλά ως μια ακόμη προσθήκη που προκύπτει από τις ανεπαρκείς αισθήσεις μας και από την ικανότητα αντίληψης μας και επεξεργασίας των ερεθισμάτων μας. Το πόσο κοντά μπορεί να πλησιάσει ο καθένας μας ποτέ δεν θα το μάθουμε, όπως δεν μπορούμε να ξέρουμε πόσο σωστή είναι η Γνώση που αποκομίζουμε. Αν προσφέρουμε στην συλλογή της Γνώσης προς την Αλήθεια θα μείνουμε στη θύμηση και την μνήμη όντων άξιων να χαρακτηρίζονται άνθρωποι που μπορούν να αντιληφθούν την αξία των προσπαθειών μας. Μπορούμε να σκεφτούμε τον θάνατο και των έρωτα στην ουσία ως τις δυο όψεις του νομίσματος. Στην ουσία και οι δύο καταστάσεις είναι τρόποι για να υπερβούμε την πραγματικότητα που μας περιβάλλει και να ίσως ακόμα και να κατανοήσουμε ότι ως όντα είμαστε πολύ πιο πολύπλοκα από απλά «αυτόματα» τα οποία εκτελούν εντολές σε έναν δεδομένο κόσμο. Την άρρηκτη σχέση των δύο αυτών καταστάσεων μπορούμε να την προσεγγίσουμε και να την δούμε από την αλληλεξάρτηση τους πολλές φορές. Υπάρχουν πολλές «παρεκκλίνουσες» σεξουαλικές συμπεριφορές που φτάνουν στον θάνατο, από την νεκροφιλία μέχρι την πρακτική της ασφυξίας προκειμένου να βιωθεί μια ακόμη πιο έντονη σεξουαλική κορύφωση, κάτι που είναι αποδεκτό από όσους χρησιμοποιούν τέτοιες μεθόδους ικανοποίησης.. Τα προηγούμενα παραδείγματα δείχνουν πολύ καλά ότι ο έρωτας και ο θάνατος αλληλοσυμπληρώνονται και μάλιστα μπορούμε να δούμε και την αμφίδρομη λειτουργία τους, δηλαδή το ότι μπορούμε να φτάσουμε στον έρωτα ξεκινώντας από τον θάνατο, όπως στην περίπτωση της νεκροφιλίας, αλλά και στον θάνατο από τον έρωτα, μέσω της χρήσης της ασφυξίας. Αν πάμε μάλιστα σε παλιότερες εποχές θα δούμε ότι στα περισσότερα τάγματα, δεν έχει σημασία αν αυτά προσανατολίζονταν στην εξουσία ή σε πιο μυστικιστικά ζητήματα, υπάρχουν πολλές τελετουργίες που περιλαμβάνουν τόσο τον έρωτα όσο και τον θάνατο. Πιστεύω ότι τόσο η σκέψη του θανάτου όσο και του έρωτα προκαλεί συναισθήματα και ενεργοποιεί τα πρωτόγονα κέντρα του εγκεφάλου μας. Εφ’ όσον και οι δύο πράξεις γίνονται συνειδητά και με γνώση του τι προσπαθούμε να επιτύχουμε μέσα από τις δύο αυτές καταστάσεις, και με την χρήση του ενστίκτου μας, φτάνουμε στην ίδια πράξη θέωσης. Μιλάμε δηλαδή για την προσέγγιση της ίδιας πηγής από δυο διαφορετικούς τρόπους, οι οποίοι όμως τρόποι είναι και διαμετρικά αντίθετοι παρ’ όλα αυτά. Φαίνεται όμως ότι παραλογίζομαι γιατί παρ’ όλο που τα θεωρώ αντίθετες τις δύο αυτές δυνάμεις τις αναλύω και σαν κάτι που είναι κατά βάση το ίδιο. Αυτό οφείλεται στο ότι δεν δέχομαι τα μανιχαϊστικά πρότυπα στην κοινωνία, γιατί δεν πιστεύω σε μια τόσο απλοϊκή ερμηνεία του κόσμου όπως τα δίπολα καλό-κακό ή δράση-αντίδραση για παράδειγμα. Πιστεύω ότι ο θάνατος και ο έρωτας με τον τρόπο τους αλληλοσυγκρούονται και αλληλοσυμπληρώνονται..