Έρωτας και Θάνατος

Έρωτας και θάνατος… Δύο πράξεις της πραγματικότητας μας. Είναι αντίθετες; Έχουν κάτι κοινό; Το αντίθετο του θανάτου θεωρείται η ζωή. Μήπως όμως δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα. Δεν μπορούμε να ορίσουμε τι είναι η ζωή και άρα δεν μπορούμε να ορίσουμε και τι είναι ο θάνατος. Πιστεύω ότι ο θάνατος είναι το ακριβώς αντίθετο του έρωτα. Το γιατί είναι μάλλον εύκολο να το αιτιολογήσουμε. Αν υποθέσουμε ότι θάνατος είναι η απόλυτη έκφραση του μηδενισμού της ύπαρξης τότε, με βάση το ότι ο έρωτας είναι η αποθέωση της ύπαρξης, η απόλυτη ένωση δυο ψυχών και δύο κορμιών με απώτερο σκοπό την Ένωση. Όχι απλά τον οργασμό αλλά την πλήρη απουσία από την έννοια που υιοθετούμε ως πραγματικότητα και την απώλεια ελέγχου, συναίσθησης και συνείδησης. Υπάρχουν βέβαια πολλοί άλλοι τρόποι να φτάσουμε στο ίδιο συναίσθημα πολλοί από τους οποίους είναι κλειδωμένοι σε πρακτικές θρησκευτικές, ή και μυστικιστικές καθώς λίγο διαφέρουν μεταξύ τους, κυρίως. Μην ξεχνάμε ότι μέχρι και σήμερα σε πολλές περιοχές παγκοσμίως υπάρχει ποινικοποίηση στον έρωτα, θεωρείται θέμα ταμπού, αντιμετωπίζεται με μεθόδους βάρβαρες και επικρατεί μια αντιμετώπιση του παράλογη με βάση το τι μπορεί να προσφέρει στον άνθρωπο. Δυστυχώς και για τον θάνατο ισχύει η ίδια περίεργη αντιμετώπιση αλλά με διαφορετικές προοπτικές. Δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε την αξία της ζωής άρα ούτε και την αξία του θανάτου, για αυτό μάλλον υπάρχει πολύς κόσμος ο οποίος πανικοβάλλεται στο ενδεχόμενο του θανάτου. Θεωρούμε τον θάνατο ως ένα τέλος, χωρίς απαραίτητα να είναι. Το γεγονός ότι αντιλαμβανόμαστε τον θάνατο ως το τέλος της ζωής είναι λάθος από την στιγμή που αδυνατούμε να προσδιορίσουμε την αλήθεια και την αξία της ζωής, και ακόμα ειδικότερα τις περισσότερες φορές αδυνατούμε να προσδιορίσουμε την αξία και τον σκοπό της ίδιας της ζωής μας. Ο κάθε άνθρωπος έχει ένα διάστημα να επηρεάσει την πορεία του κόσμου, να αγγίξει την Αλήθεια μέσω της Γνώσης και να προλάβει να μεταδώσει όλη αυτή την Αλήθεια που βρίσκει μέσω της γνώσης στους υπόλοιπους ανθρώπους, όχι φυσικά ως κάτι απόλυτο και αναντίρρητο αλλά ως μια ακόμη προσθήκη που προκύπτει από τις ανεπαρκείς αισθήσεις μας και από την ικανότητα αντίληψης μας και επεξεργασίας των ερεθισμάτων μας. Το πόσο κοντά μπορεί να πλησιάσει ο καθένας μας ποτέ δεν θα το μάθουμε, όπως δεν μπορούμε να ξέρουμε πόσο σωστή είναι η Γνώση που αποκομίζουμε. Αν προσφέρουμε στην συλλογή της Γνώσης προς την Αλήθεια θα μείνουμε στη θύμηση και την μνήμη όντων άξιων να χαρακτηρίζονται άνθρωποι που μπορούν να αντιληφθούν την αξία των προσπαθειών μας. Μπορούμε να σκεφτούμε τον θάνατο και των έρωτα στην ουσία ως τις δυο όψεις του νομίσματος. Στην ουσία και οι δύο καταστάσεις είναι τρόποι για να υπερβούμε την πραγματικότητα που μας περιβάλλει και να ίσως ακόμα και να κατανοήσουμε ότι ως όντα είμαστε πολύ πιο πολύπλοκα από απλά «αυτόματα» τα οποία εκτελούν εντολές σε έναν δεδομένο κόσμο. Την άρρηκτη σχέση των δύο αυτών καταστάσεων μπορούμε να την προσεγγίσουμε και να την δούμε από την αλληλεξάρτηση τους πολλές φορές. Υπάρχουν πολλές «παρεκκλίνουσες» σεξουαλικές συμπεριφορές που φτάνουν στον θάνατο, από την νεκροφιλία μέχρι την πρακτική της ασφυξίας προκειμένου να βιωθεί μια ακόμη πιο έντονη σεξουαλική κορύφωση, κάτι που είναι αποδεκτό από όσους χρησιμοποιούν τέτοιες μεθόδους ικανοποίησης.. Τα προηγούμενα παραδείγματα δείχνουν πολύ καλά ότι ο έρωτας και ο θάνατος αλληλοσυμπληρώνονται και μάλιστα μπορούμε να δούμε και την αμφίδρομη λειτουργία τους, δηλαδή το ότι μπορούμε να φτάσουμε στον έρωτα ξεκινώντας από τον θάνατο, όπως στην περίπτωση της νεκροφιλίας, αλλά και στον θάνατο από τον έρωτα, μέσω της χρήσης της ασφυξίας. Αν πάμε μάλιστα σε παλιότερες εποχές θα δούμε ότι στα περισσότερα τάγματα, δεν έχει σημασία αν αυτά προσανατολίζονταν στην εξουσία ή σε πιο μυστικιστικά ζητήματα, υπάρχουν πολλές τελετουργίες που περιλαμβάνουν τόσο τον έρωτα όσο και τον θάνατο. Πιστεύω ότι τόσο η σκέψη του θανάτου όσο και του έρωτα προκαλεί συναισθήματα και ενεργοποιεί τα πρωτόγονα κέντρα του εγκεφάλου μας. Εφ’ όσον και οι δύο πράξεις γίνονται συνειδητά και με γνώση του τι προσπαθούμε να επιτύχουμε μέσα από τις δύο αυτές καταστάσεις, και με την χρήση του ενστίκτου μας, φτάνουμε στην ίδια πράξη θέωσης. Μιλάμε δηλαδή για την προσέγγιση της ίδιας πηγής από δυο διαφορετικούς τρόπους, οι οποίοι όμως τρόποι είναι και διαμετρικά αντίθετοι παρ’ όλα αυτά. Φαίνεται όμως ότι παραλογίζομαι γιατί παρ’ όλο που τα θεωρώ αντίθετες τις δύο αυτές δυνάμεις τις αναλύω και σαν κάτι που είναι κατά βάση το ίδιο. Αυτό οφείλεται στο ότι δεν δέχομαι τα μανιχαϊστικά πρότυπα στην κοινωνία, γιατί δεν πιστεύω σε μια τόσο απλοϊκή ερμηνεία του κόσμου όπως τα δίπολα καλό-κακό ή δράση-αντίδραση για παράδειγμα. Πιστεύω ότι ο θάνατος και ο έρωτας με τον τρόπο τους αλληλοσυγκρούονται και αλληλοσυμπληρώνονται..