Θεσσαλονίκη...

Ψηλά στο Επταπύργιο χαζεύω την πόλη κάτω απο τα πόδια μου. Ανέβηκα μέχρι εδώ περπατώντας, είχε καλή μέρα με λίγη συννεφιά. Πολλοί τουρίστες εδώ πάνω αλλά υπήρχαν μέρη που δεν πήγαιναν όλοι αυτοί και είχες την ησυχία και την ηρεμία σου. Βλέποντας την πόλη απο ψηλά μπορούσα να ακούσω όλο τον θόρυβο απο τα μηχανοκίνητα της πόλης και απο τους ανθρώπους που ζούσαν μέσα σε αυτήν την μεγαλούπολη. Μπορούσα να συγκρίνω όλους αυτούς τους ήχους με τους ήχους των τειχών, των πουλιών που πετούσαν απο πάνω μου αλλά και με τις φωνές των ζώων, σκύλων, γατών και άλλων που περνούσαν απο παντού γύρω μου και με έκαναν να χαμογελάσω με όσα έβλεπα και ένιωθα. Τελικά, όταν αποστασιοποιήσε απο τα πράγματα μπορείς να δείς τις πραγματικές τους διαστάσεις. Όλη αυτή η μεγαλούπολη ήταν απλά ένα μικρό κομμάτι κάτω απο τα πόδια μου. Όταν αλλάζεις την οπτική σου πάνω στα πράγματα τότε πραγματικά καταλαβαίνεις πόσο ρευστά είναι όλα γύρω μας. Τώρα που το σκέφτομαι δεν έχω ιδέα γιατι κάθομαι μέσα σε ένα internet cafe και δεν βγαίνω έξω να χαρώ την πόλη. Αυτό θα κάνω λοιπόν.

Αντίο...