Με αφορμή έναν στίχο του Ρίτσου και την παραπάνω φωτογραφία απο τις καλοκαιρινές διακοπές στην Σαμοθράκη είπα να γράψω κάτι για την ποίηση.
Στις πρώτες μου επαφές με την ποίηση, στο Γυμνάσιο, δεν έδωσα σημασία. Δεν μου έλεγε τίποτα τότε. Μετά άρχιζα να την απαξιώνω. Αν και μου αρέσει πάρα πολύ το διάβασμα, αγνοούσα ηθελημένα την ποίηση γιατί πίστευα ότι δεν είχε νόημα. Είτε γιατί θεωρούσα ότι είχα χαζά νοήματα είτε γιατί πίστευα ότι ήταν τόσο γενικόλογη που απο κάθε ποίημα με λίγη καλή θέληση θα μπορούσα να "καταλάβω" ότι ήθελα.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι μάλλον κάτι έχει αλλάξει μέσα μου σε αυτήν την τελευταία θεώρηση μου. Είναι λίγο δύσκολο να το εξηγήσω αναλυτικά αλλά θα προσπαθήσω. Έχω παρατηρήσει ότι η συγγραφική τέχνη σε κάνει να σκεφτείς αυτό που θέλει εκείνη. Σε ένα βιβλίο για παράδειγμα που λειτουργούν οι δομές, οι τρόποι γραφής και χίλια δυο άλλα πράγματα αναποφευκτά τα ένστικτα κρύβονται κάπως. Μεταφέρονται υποχθόνια.
Στην ποίηση όμως;;;
Στην ποίηση, αυτό που χρειάζεται πρώτα απο όλα είναι το συναίσθημα και τα ένστικτα σου και όχι την τέχνη σου. Και αυτό είναι κάτι τρομερό. Μπορούμε όλοι να γράψουμε ποίηση, είναι μια παγκόσμια αρχή μέσα σε όλους μας. Και αυτό που κρύβει η ποίηση είναι ότι όταν την διαβάζεις απαιτεί να είσαι κοινωνός και μέτοχος σε αυτό που διαβάζεις εκείνη την στογμή. Καλείσαι να σκεφτείς, να δείς και να νιώσεις πράγματα. Αλλά σε καμία περίπτωση στην ποίηση δεν οδηγείσαι στο τί θα σκεφτείς. Είναι η απόλυτη ελευθερία. Το που θα σε πάνε οι σκέψεις σου, συνειρμικά, είναι το δικό σου θέμα, η δική σου συμβολή στην ποίηση.
Χρείαζεσαι δυνατές εικόνες, συναισθήματα, σκέψεις οριακές, πάθος... Πράγματα δυνατά. Χρειάζεται να έχεις ζήσει πράγματα. Να μην έχεις φοβηθεί τίποτα. Να θέλεις τα πάντα και να μην συμβιβάζεσαι με τίποτα λιγότερο. Θέλει και την χαμένη παιδική μας αθωότητα μέσα απο όλα αυτά τα βιώματα μας όμως. Πρέπει να βλέπεις την ποίηση γύρω σου, μέσα σου και μέσα στους άλλους για να μπορέσεις να την καταλάβεις στο χαρτί. Θέλει να νιώθεις τα δέντρα γύρω σου, το χώμα και το χορτάρι στα γυμνά σου πέλματα, θέλει πράγματα αρχέγονα να ξυπνήσουν μέσα σου. Να αγγίξεις τον Άνθρωπο μέσα σου.
Θέλει να είσαι εκεί αναπόσπαστος...
Ξέφυγα πάλι στους λαβύρινθους του μυαλού μου και των σκέψεων μου. Δεν πειράζει όμως. Για ποίηση μιλάμε!
Αφουγκραστείτε την ποίηση μέσα σας... Καλό ξημέρωμα...
ΥΓ. Ευχαριστώ για την φώτο. Ξέρεις εσύ...
8 σχόλια:
Όπως τα λες. Ακόμη και στην ποίηση, δε χρειάζονται γιρλάντες. Αν η λέξη σου μιλήσει, σου μίλησε...
Η αλήθεια είναι οτι το συγκεκριμένο post ήταν λίγο βιαστικό κάτα κάποιο τρόπο. Εννοώ ότι απο ένα σημείο και μετά με συνεπείρε το θέμα και με κατάπιε μέσα του κατα κάποιο τρόπο.
Δεν μετανιώνω για αυτό αλλά ίσως κάποια στιγμή να προσπαθήσω να το αποσαφηνίσω λίγο καλύτερα.
Καταλαβαίνω αυτό που λες, είναι όταν τα συναισθήματα σε κατακλύζουν τόσο πολύ που γυρνάς σε caveman-age mode και δεν μπορείς να εκφραστείς. Το παθαίνω τώρα τελευταία πολύυυυυ συχνά.
caveman-age mode??? Τι ατάκα ήταν αυτή! Με κατάφερες πάλι και έχω λιώσει στα γέλια πάλι..
Να 'σαι καλά Pooka μου.
Πάντως δεν ξέρω αν είναι τα συναισθήματα ή απλά ένας ειρμός σκέψεων που παίρνει την μορφή χιονοστιβάδας ξαφνικά και καταλήγεις να μην γράφεις ούτε τα μισά απο όσα θές τελικά..
Φιλιά!!
Οh well, κι αυτός ο καταιγισμός σκέψεων όμως δεν μπορεί να είναι χωρίς συναίσθημα, non? Είδικά όταν πρόκειται για ποίηση. =)
Όταν κυριαρχεί η χιονοστιβάδα σκέψεων το μόνο συναίσθημα που υπάρχει είναι άγχος για να προλάβω να γράψω ότι υπάρχει στο μυαλό μου εκείνη τη στιγμή. :)
Αλλά η ποίηση είναι σαν την Μαγεία. Θέλει πίστη και συναίσθημα.
"Αλλά η ποίηση είναι σαν την Μαγεία. Θέλει πίστη και συναίσθημα."
Tα είπες όλα σε μόνο 2 προτάσεις... ΄Τόσο απλά.
:)))
Ναι αλλά σε αυτό των κώδικα θα το καταλάβεις εσύ και άλλοι 10. What about the rest??? :)
Δημοσίευση σχολίου