Μερικές φορές εκεί που δεν το περιμένεις υπάρχουν πράγματα που σε τρομάζουν χωρίς να το υπολογίζεις. Ξεχνιέσαι διαβάζοντας και ξαφνικά, για κάποιο λόγο άγνωστο, είσαι τρομαγμένος. Υπάρχουν πράγματα κρυφά που ενεργοποιούνται χωρίς να το θέλεις. Ίσως φταίει η ατμόσφαιρα. Ίσως φταίει η θεματολογία. Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος. Αλλά θα προσπαθήσω να εξηγήσω.
Υπάρχουν συναισθήματα που είναι πολύ έντονα για να μπορούν να ξεχαστούν. Ότι και αν κάνεις αφήνουν ίχνη πάνω στην ψυχή σου. Σαν μια ουλή που θα σου θυμίζει πράγματα που θα ήθελες (;) να ξεχάσεις. Κάτι τέτοιο συνέβη και εδώ.
Το σκηνικό, η υπόθεση, η εξέλιξη και η κατάληξη πάνω απ' όλα.
Είναι φορές που βλέπεις θραύσματα απο την ζωή σου γραμμένα κάπου. Διαβάζεις μια ιστορία που μπορείς να την δείς και να την νιώσεις γιατί το έχεις ήδη ζήσει. Είναι μια ιστορία, που με την Τέχνη σου, την ζωντάνεψες μπροστά μου. Έβλεπα τα πρόσωπα, ένα ήμουν εγώ. Το άλλο μακριά πια απο το άγγιγμα μου πια.
Και οι σκιές;; "Κι έτσι όπως κάνουμε το τελευταίο βήμα, οι σκιές σκίζονται από μας."
Και όντως συμβαίνει αυτό. Είναι τρομακτικό. Ένα βήμα προς την λύτρωση καταλήγει σε ένα βήμα λάθος. Και βρίσκομαι εκεί. Κάνω το βήμα. Και το ακούω. Νιώθω τον αποχωρισμό σαν ένα πένθιμο ήχο μιας γοτθικής νουβέλας. Και ξάφνου μένω γυμνός. Μακριά απο κάτι το οποίο με ακολουθούσε παντού και πάντα. Μακριά απο κάτι που είχε την ευχέρεια να ζήσει σε μιαν άλλη πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα η οποία θα μπορούσε αλλά δεν...
Και μετά; Μετά δεν είμαστε πια ελεύθεροι... Μετά:
"τα μάτια σου καρφώνονται στα δικά μου, γεμάτα δάκρυα αγωνίας.
Οι σκιές έχουν αγκαλιαστεί τόσο σφιχτά, που έχουν γίνει ένα."
Και όμως, ΠΡΕΠΕΙ να προχωρήσουμε. Χωρίς να μπορούμε να σώσουμε κάτι απο τις σκιές μας. Ούτε από ότι άλλο πήρανε μαζί τους.
Το χάσιμο της σκιάς ισοδυναμεί με το χάσιμο της ψυχής.
Βλέπεις;;;
Όταν αποχωριστεί, χάνεται. Σαν τους νεκρούς του Άδη. Σαν τον Ορφέα και την Ευρυδίκη. Κοίταξε πίσω και η Σκιά γύρισε πίσω στον Άδη. Για πάντα αυτή την φορά. Καταλαβαίνεις;; Για ΠΑΝΤΑ!
Βλέπεις;;
Το χάσιμο της σκιάς ισοδυναμεί με το χάσιμο της Πνοής. Της πνοής εντός.... της έμπνευσης...
Καταλαβαίνεις την αλήθεια μου άραγε τώρα; Ήταν οι εικόνες μου κατατοπιστικές; Η σε μπέρδεψα αλλάζοντας πλευρές στο πρίσμα γρήγορα;
Τουλάχιστον μπορεί να με ένιωσες αν δεν με είδες.
ΥΓ. Καθώς τα έγραφα αυτά σε είχα μπροστά μου. Δεν στα έγραφα, στα είπα. Στα λέω κάθε φορά που θα το ξαναδιαβάσεις. Αποχωρώ απο το μανιτάρι σου και πάω για ύπνο τώρα. Πρόσεξε και την εικόνα για να καταλάβεις καλύτερα.
Καληνύχτα.
6 σχόλια:
Φαίνεται ή ιστορία μου έδωσε μπόλικο food for thought. :)
Διάβασα πολλές φορές το Post και αν το έχω πιάσει σωστά αυτό που λες, αααααν, λέμε, δεν μπορώ να καταλάβω πού η διαφωνία. =)
'Εχεις απόλυτο δίκιο σ' αυτα που λες για τις Σκιές, πάντως. Είναι κομμάτι της ψυχής μας, του εαυτού μας, είναι εμείς. Για αυτό και στην ιστορία η σκιά πήρε και την καρδιά της ηρωίδας.
Περιμένω απάντηση μήπως κατατοπιστώ λίγο παραπάνω για να γίνει συζήτηση. =)
(P.S. Την επόμενη φορά που θα κάνεις πλοπ στο μανιτάρι κλείσε και κανένα παράθυρο γιατί ξυυυυλιασα!)
Καλό μεσημέρι Pooka.
Καταρχάς συγγνώμη για το παράθυρο. Δεν έχω συνηθίσει να επισκέπτομαι μανιτάρια. Αλλά την επόμενη φορά θα προσέξω περισσότερο.
Το πόστ μου αυτό είχε σκοπό να απαντήσει στο τελευταίο δικό σου σχετικά με το τι ήταν το σκοτεινό που με τρόμαξε.
Έχω μπλέξει 2 πράγματα βασικά.
Το ένα έχει να κάνει αποκλειστικά με τον συμβολισμό των σκιών. Και όντως οι σκιές είναι πολύ σημαντικές για μένα. Είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας άλλα όχι της ψυχΉς μας. Είναι η ίδια μας η ψυχή. Καταλαβαίνεις τώρα γιατί όταν διάβασα το κείμενο σου τρόμαξα τόσο; Για μένα η ψυχή είναι αυτό που προσπαθώ να περισσώσω μέσα στην ζωή μου.
Το δεύτερο είχε να κάνει με την όλη ιστορία. με τα 2 άτομα, τις υποσχέσεις που μένουν ανεκπλήρωτες, την υποχρέωση στο να προχωρήσεις παρακάτω. Συνδέεται επίσης και με την εσωτερική μάχη που απαιτείται για να προχωρήσεις. (το σημείο που θες να γυρίσεις πίσω το κεφάλι). Έχω ζήσει τέτοιες σκηνές και δεν περίμενα να βρώ κάτι που θα μου τις θυμίσει τόσο πολύ. Σε τόσο έντονο βαθμό και με τέτοια ρεαλιστικότητα.
Αυτά τα 2 μέρη μου προέκυψαν μέσα στο μυαλό όταν διάβασα το κείμενο σου. Ο τρόπος που φιλτραρίστηκαν και ερμηνεύτηκαν μέσα στο μυαλό μου ήταν απόλυτα τρομακτικός.
Ελπίζω να σε βοήθησα να καταλάβεις καλύτερα.
Φιλιά!
ΥΓ. Φεύγω απο το μανιτάρι ξανά και χάνομαι σε ένα μανιτάρι χημικών ατμών... (harmless!!)
Mμμ καταλαβαίνω τι θες να πεις. Όταν έγραφα την ιστορία, δεν είχα κάτι τέτοιο στο μυαλό μου. Αλλα τώρα που την ξαναδιαβάζω, τρομάζω κι η ίδια. (λες να ήμουν Possessed από κάποιο ξωτικό;)
Τέλος πάντων, αυτή η μάχη που περιγράφεις στο σχόλιό σου, όπως και κάθε μάχη, θέλει κόπο κι αίμα. Κι αν δεν πεθάνεις, θα προχωρήσεις. Ζωντανός. Μαζί με τη σκιά/ψυχή σου.
Μην ανησυχείς Pooka μου. Θυμάσαι τι λέγαμε για την ποίηση. Είναι ζήτημα ερμηνείας και στιγμιαίας αντίληψης. Ίσως εαν το διάβαζα κάποια άλλη στιγμή να μην το ερμήνευα έτσι.
Possessed? Μπά δεν νομίζω. Κανένα ξωτικό δεν θα ρίσκαρε κάτι τέτοιο. :))
Το θέμα δεν είναι αν θα προχωρήσεις. Αυτό συνήθως είναι το βέβαιο. Το θέμα είναι ότι κάθε μεγάλη μάχη αφήνει τα ίχνη της πάνω σου. Και το θέμα είναι, πόσο μεγάλο κομμάτι μπορείς να αντέξεις να συμμαδευτεί απο κάτι τέτοιο;
ΥΓ. Από οτι κατάλαβες, ξεσκίζομαι στην δουλεία σήμερα! :)
To κομμάτι άραγε σημαδεύεται από τη μάχη ή από τη μη-μάχη;
Δεεεεν πειράζει, ας τεμπελιάσεις κ εσύ λίγο! Εγώ τεμπελιάζω συνέχεια! :P
Ίσως και απο τα 2, δεν ξέρω να σου πώ την αλήθεια. Τώρα που το σκέφτομαι το πάλεψα όσο μπόρεσα. Απο ένα σημείο και μετά δεν είχα άλλη επιλογή απο το να σταματήσω.
Ευχαριστώ για την απενοχοποίηση στην δουλειά μου! :)
Δημοσίευση σχολίου